ထိိုုတစ္ညဝယ္

''အိမ္ကဟာေတြ ဘယ္မွာသြားေသေနျကလဲ၊ ေအး ေကာင္းတယ္ အကုန္ေသကုန္ျကရင္လည္း ငါ လြတ္လြတ္လပ္လပ္
ေနရျပီ''
ကိုေအာင္ဘညိုအသံျကီးကိုျခံဝမွျကားလိုက္ရသည္နွင့္တျပိုင္နက္က ေလးေတြက သူတို့အေမမေအးေမ
အပိုင္စားရရာေနရာျဖစ္ေသာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲအလို်လို်ေရာက္လာျကသည္။သူတို့အေဖမူးလာေပျပီ၊
ကိုေအာင္ဘညိုမူးသည္ကလည္းေန့တိုင္းျဖစ္ေလရာ ဒါကသူတို့ေနစဥ့္ အလုပ္လိုျဖစ္ေနေပျပီ။ရပ္ကြက္ထဲမွာ
တျခားကေလးေတြနွင့္သြားကစား သည္ကိုလည္းကိုေအာင္ဘညိုကမျကိုက္ပါ။
''ေဟ့ ေအးေမ ဘာခ်က္ထားလဲ''
ဝါးျကမ္းခင္းကိုကို်းက်လုမတတ္ေအာင္ ေဆာင့္နင္းျပီးကိုေအာင္ဘ ညို မီးဖိုေပါက္ဝေရာက္လာသည္။
ကေလးေတြကသူတို့နွင့္မဆိုင္သလို ကုပ္ေနျကသည္။
''ထမင္းရည္ပဲရိွတယ္''
''ဘာ မင္းကြာ ငါလုပ္လိုက္ရရင္ေတာ့''
ပခံုးထိေအာင္ရွည္လ်ားသည့္ နီေျကာင္ေျကာင္ဆံပင္ျကမ္းျကမ္းမ်ား တရမ္းရမ္းခါသြားေအာင္ ကိုေအာင္ဘညို
စိတ္ဆိုးသြားေသာ္လည္း လင္ဆိုးမယားဘဝမွာ အေနျကာခဲ့ျပီျဖစ္ေသာမေအးေမကေတာ့ မတုန္လွုပ္ပါ၊ ေျဖရွင္းခ်က္ေပးဖို့
စကားလံုးေတြကလည္းေန့တဒူဝေျပာခဲ့ ျပီးသားမို့ကုန္ေနျပီျဖစ္သည္။ ဝင္ေငြကိုေလာက္ငွေအာင္ ရွာမေပးနိုင္ေသာ
အိမ္ေထာင္ဦးစီးပီပီ ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ျပီးကိုေအာင္ဘညိုလွည့္ထြက္သြားသည္။ ပါးစပ္ကေတာ့အျငိမ္မေနပါ၊
''စိတ္ရိွတိုင္းသာလုပ္လိုက္ရလို့ေတာ့ကြာ''
မေအးေမကေတာ့တံုဏိွဘာေဝနွင့္ရင္ခြင္ထဲကအငယ္ဆံုးကေလး ကိုနို့လွန္တိုက္ေနသည္။အလာကထက္
ေျခသံပိုျပင္းစြာျပန္လွည့္အလာအိမ္အလယ္ခန္းအေရာက္မွာေတာ့ကိုေအာင္ဘညိုမ်က္နွာဝင္း လက္သြားသည္။ မေန့ညက
လက္က်န္ပုလင္းကတစ္ဝက္ေလာက္ရိွ ေသး၏၊ဝမ္းသာအားရထိုင္ခ်လိုက္ျပီးမီးဖိုဖက္သို့အျမီးလွမ္းေတာင္းမည္ ျပင္လိုက္ျပီးမွ
''ဘာမွရိွမွာလည္းမဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီတိုင္းပိုေတာင္ေကာင္းေသးတယ္''


xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
အိမ္ေရွ့ေရအိုးစင္ကေသာက္ေရတစ္ခြက္သြားခပ္လာျပီး ပုလင္းကို ေမာ့လိုက္ ေရကိုေသာက္လိုက္နွင့္
ခဏအတြင္းမွာပင္ ပုလင္းေျပာင္သြားသည္။အျပင္မွာေသာက္လာျပီးသည့္အျပင္ေနာက္တစ္ပိုင္းပါ ထပ္တင္လိုက္ေသာေျကာင့္
အမူးကတရိွန္ထိုးတက္လာသည္။အိမ္ကျပင္ကိုမွာ ခနထြက္ထိုင္ဖို့စိတ္ကူးကိုပင္အေကာင္အထည္မေဖၚ နိုင္ေတာ့ပဲ
ထိုေနရာမွာပင္ေခြေခြကေလးလဲက်အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
မေအးေမ အိမ္ေရွ့ကိုထြက္လာခိ်န္မွာေတာ့ကိုေအာင္ဘညိုကတခူးခူး ေဟာက္သံထြက္ေနေပျပီ။
ထို့ေျကာင့္အသံမျမည္ေအာင္ေျခေဖါ့နင္းျပီး အိပ္ခန္းထဲဝင္လာခဲ့သည္။ေစတနာထားလြန္း၍မဟုတ္ နိုးလာျပီး
ျပႆနာထပ္ရွာမွာစိုးေသာေျကာင့္ျဖစ္သည္။ကိုေအာင္ဘညိုပိုက္ဆံ ပါမလာတာ ေသခ်ာေနျပီ
ျဖစ္ေသာေျကာင့္ကေလးမ်ားအတြက္ ညစာဖန္တီးေပးဖို့တာဝန္ကလည္းရိွေသးသည္မဟုတ္ပါလား၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ
ကေလးေလးကို အိပ္ရာထဲမွာအသာသိပ္ထားလိုက္ျပီး ကေလးကိုျကည့္ထားရန္အျကီးသံုးေယာက္ကိုလက္ဟန္ျပျပီးရပ္
ကြက္ထဲထြက္ခဲ့သည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
''ဟဲ့နင့္အေဖနိုးေသးလား''
ဟိုကဒီကေခ်းငွားလာေသာ ပိုက္ဆံကေလးနွင့္ဆန္ဝယ္ျပီးမေအးေမ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ကိုေအာင္ဘညိုက
အိမ္ေရွ့ခန္းဘုရားစင္ေရွ့မွာ စန့္စန့္ျကီးေရာက္ေနေပျပီ၊ထို့ေျကာင့္ မီးဖိုခန္းထဲလိုက္လာေသာ အလတ္မကိုေမးျကည့္မိသည္။
''ခဏေလးပါ အေမ့ကိုဆဲဆိုျပီးေနရာေျပာင္းအိပ္ေနတာပဲ''
ေရွ့မွာဆဲဆဲကြယ္ရာမွာဆဲဆဲ မေအးေမ မတုန္လွုပ္ေတာ့ပါ၊ အိမ္ေထာင္သက္ (၁၂)နွစ္ အတြင္းမွာ အေရက
အေတာ္ထူခဲ့ေပျပီ၊ေလာေလာဆယ္အေရးျကီးတာကကေလးေတြထမင္းစားျကရဖို့သာျဖစ္သည္၊
''သမီးေရ ထညက္ေလးက်န္ေသးတယ္မဟုတ္လား၊ထမင္းက်က္ရင္ ဆားေလးျဖူးျပီးထညက္ေလးနဲ့စားလိုက္ေနာ္''
''ဟုတ္''
မ်က္နွာမသာယာရွာေသာသမီးကိုျကည့္ျပီးမေအးေမ စိတ္မေကာင္းပါ၊သို့ေသာ္လည္းသူမဘာတတ္နိုင္မည္နည္း၊
''အေမဆန္ေဆးမယ္ သမီးမီးေမႊးလိုက္''
မေအးေမဆန္ေဆးျပီးထမင္းအိုးတည္ေနစဥ္ကေလးမေလးက အေမနားမွာလာထိုင္သည္၊
''အေမ ေန့လယ္ကသမီးကိုဟိုဘက္ျခံကမထူးကေျပာတယ္အေမ တို့အေဖ တို့က အရင္တုန္းကသူေဌးေတြဆို''
''ေပါက္ေပါက္ရွာရွာသမီးရယ္၊ သမီးကိုမထူးကေနာက္တာေနမွာပါ အေမကသေဌးဆိုရင္ ငါ့သမီးေလးကို
ထညက္နဲ့ဘယ္ထမင္းေကြ်းပါ့မလဲ''
ရယ္စရာလိုလုပ္ပစ္လိုက္မိေသာ္လည္းတကယ္တန္းေတာ့မေအးေမ ရင္ထဲမွာနာက်င္ရပါသည္။
မထူးေျပာတာအမွန္ဆိုေပမယ့္ကေလးေတြကို ရွင္းျပလိုစိတ္မရိွပါ၊ျပႆနာအားလံုး၏တရားခံမွာကိုေအာင္ ဘညိုပါဟု
အလြယ္တကူလက္ညိုးထိုးျပနိုင္ေသာ္လည္း ကေလးေတြ အေနျဖင့္သူတို့အေဖကိုေနာကိထပ္ပိုျပီးစိတ္မနာေစခ်င္ပါ ၊ကိုေအာင္
ဘညိုအေပၚငဲ့ညွာလိုစိတ္ကုန္ခဲ့ျပီျဖစ္ေသာ္လည္း နုနယ္ေသာကေလးေတြ စိတ္မွာဘာကိုမွထပ္ျပီး မခံစားေစလိုေသာေျကာင့္
ျဖစ္သည္၊ ရွင္ဘုရင္ဘဝကေဆာင္းခဲ့ရေသာေရႊxD;oည္ခုခိ်န္မွာအရိပ္မေပးနိုင္ေတာ့သည့္ ေနာက္ျပန္တမ္းတေန၍
အပိုသာျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx




''ေသာက္ေကာင္မနင့္ကိုမခ်ရလို့ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ဖါသယ္မဆီသြားရတာ ကမွေကာင္းေသးတယ္''
ကေလးေတြထမင္းေကြ်းျပီးေနာက္က်န္ေနေသာထမင္းခဲေလးကိုတစ္ဝက္ ျခမ္းျပီးစားရန္ဟန္ျပင္ေနေသာ
မေအးေမဆတ္ကနဲျဖစ္သြားသည္၊ကိုေအာင္ဘညိုေယာင္ေနျခင္းပါေပ။ကေလးေတြလည္းမအိပ္ျကေသး၊အိပ္မက္မက္၍
ေယာင္တာျဖစ္နိုင္ေသာ္လည္း ဒီလိုစကားမို်းကိုကေလးေတြမျကားေစလိုပါ။ ေဒါသထြက္ထြက္နွင့္က်န္ထမင္းခဲတစ္ျခမ္းကိုပါ
ပန္းကန္ထဲ ေကာက္ထည့္လိုက္စဥ္ ကိုေအာင္ဘညိုအသံက ေပၚလာျပန္သည္။
''ဘညိုကြဆယ္ေလးနွစ္သားနဲ့မိန္းမေတြခ်လာတဲ့ေကာင္''
ဒါက ကိုေအာင္ဘညိုလက္သံုးစကား၊မူးရူးျပန္လာခိ်န္မ်ားတြင္ မေအးေမက သူ့ဆနၵကိုမလိုက္ေလ်ာေလတိုင္း
ေျပာတတ္သည့္ စကား၊စိတ္ အခန့္မသင့္လ်င္ မေအးေမ ဘယ္ေလာက္ညင္းညင္းအတင္းျကံေလ့ရိွသည္။ ခေလးေတြနိုးလာမွာ
ပတ္ဝန္းက်င္ကျကားမွာစိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ေနာက္ဆံုး မေအးေမလိုက္ေလ်ာလိုက္ရတာေတြလည္းရိွသည္။ဒါေတာင္ကိုယ္ေတာ္
ေခ်ာကေကာင္းေကာင္းလုပ္သည္မဟုတ္၊သူ့ကိစၥျပီးျပီဆိုသည္နွင့္မေအးေမ ကအလြန္ရဲြေနျပီျဖစ္ေျကာင္းမိန္းမပ်က္
ေတြကပင္သူမထက္ပိုလတ္ေသးေျကာင္းခို်းဖဲ့ေျပာတတ္ေသးသည္။
သည္းမခံနိုင္သည့္အဆံုးတြင္မေအးေမက
''ဟုတ္တယ္ေတာ္ေရ ကု်ပ္သာလတ္ေသးလို့ကေတာ့ရွင့္လုပ္စာ တျပား မွ မယူေတာ့ဘူး ကြ်န္မကေလးေတြကို
ဖာခံေကြ်းလိုက္မယ္'' ဆိုတာမို်း ျပန္ေအာ္တတ္သည္။အမွန္တကယ္လည္းမေအးေမတခါတေလဒီလိုစိတ္ ေပါက္တတ္သည္။
သို့ေသာ္လည္းအသက္၃၅ နွစ္လို့မထင္ရ ၅ဝ ေက်ာ္ ထင္ရေလာက္ေအာင္က်ဆင္းေနေသာ ရုပ္ရည္၊အရိုးေပၚအေရတင္ကိုယ္
လံုးတို့ကသူမကိုအခြင့္မသာေစခဲ့ပါ။
''ဟင္း''
သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္းဆားျဖူးထားေသာထမင္းလုပ္ကိုပါးစပ္ထဲထိုးထည့္လိုက္သည္။ေျခာက္ကပ္ေနေသာ
လည္ေခ်ာင္းထဲကိုထမင္းလုပ္က ရုတ္တရက္မဆင္း လမ္းတစ္ဝက္မွာနင္ေနသည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ေျမလတ္ပိုင္းျမို့ငယ္ေလးတစ္ခုမွာ စက္သေဌးဦးလွေအာင္ဆိုသည္ မွာမသိသူမရိွေသာနာမည္တစ္ခုျဖစ္သည္။ျမို့ေပၚ
က သာသနိကအေဆာက္အဦးတိုင္းမွာ ဦးလွေအာင္ ေဒၚ တင္တင္ညို သား ေအာင္ဘညို ေကာင္းမွု့ ဆိုေသာ
ကဗ်ည္းစာတမ္းကိုေတြ့ရေပမည္။ျမို့ထဲက ခပ္ေနာက္ေနာက္ ကာလသားေတြကေတာ့ ထိုစာတမ္းတို့၏ အေရအတြက္သည္
ဦးလွေအာင္ ၏မယားငယ္ အေရအတြက္ နွင့္တူညီေျကာင္းဆိုျကသည္။ဒီလိုေျပာရေလာက္ေအာင္လည္းဦးလွေအာင္က
စြမ္းသည္။ေအာင္ဘညို၊ ေနာင္ျကီးေတာ့ ကိုေအာင္ဘညိုကလည္းအေဖ့ေျခရာေကာင္းေကာင္းနင္းနိုင္သူျဖစ္သည္။
သို့ေသာ္လည္း ေအာင္ဘညို ေလး၏လက္ဦးဆရာမွာ ဖခင္ျဖစ္ သူဦးလွေအာင္မဟုတ္၊ ဖခင္၏လက္စဲြေတာ္
ကိုဘိုျကီးျဖစ္သည္။ ကိုဘိုျကီးက သေဌး ပီေအ ပီသစြာပင္ သူေဌးသား ကိုေကာင္းေကာင္း ေပါင္းတတ္သူျဖစ္သည္။
အထူးသျဖင့္ မ ကိစၥနွင့္ပတ္သက္လ်င္ ေျမွာက္ေပး ဖို့တာဝန္အလြန္ေက်သူျဖစ္သည္။ ေအာင္ဘညို လူပို် ေတာင္ေကာင္းေကာင္း
မျဖစ္ေသးခိ်န္မွာ ဂြင္းတိုက္တတ္ရန္သင္ ေပးေသာလက္ဦးဆရာလည္းျဖစ္သည္။ ပထမဆံုး လိင္သင္ခန္းစာ ကို ေအာင္ဘညို
ေအာင္ျမင္စြာ စမ္းသပ္ျပီးေျကာင္း ဆရာျဖစ္သူ ကိုသတင္းပို့လိုက္သည္ နွင့္တျပိုင္နက္ လက္ေတြ့ခန္းဝင္ဖို့
အတင္းတိုက္တြန္းေတာ့သည္။
‘'မင္း အရည္ေတြ ထြက္တာေသခ်ာတယ္ေနာ္''
''ေသခ်ာပါတယ္ ကိုဘိုျကီးရဲ့ ဒီမွာ မနည္းကိုေျပာင္ေအာင္ေဆးလိုက္ရတယ္''
''ေအး ဒါဆို မင္း မိန္းမ ယူလို့ရျပီ''
ေအာင္ဘညို ဝမ္းသာလိုက္သည္မွာေျပာဖြယ္ရာမရိွ။
''မိန္း မေတာ့ မလိုခ်င္ေသးဘူးဗ်ာ''
''ငါကလည္း သေဘာေျပာတာပါ၊ မင္း ဖါခ်မလား''
''ဟာ၊ သူမ်ားေတြ သိသြားရင္ ရွက္စရာျကီးဗ်ာ၊ ေနာက္ျပီး ခင္ဗ်ား ဟိုတစ္ခါက ေျပာေတာ့ ေရာဂါျဖစ္တတ္တယ္ဆို''
''ဒါက အပုတ္အပြေတြဆီသြားမွပါကြာ၊ငါ သန့္တာေလးေတြသိပါတယ္''
သန့္တာေတြရိွတယ္ ဆိုေတာ့ေအာင္ဘညိုနည္းနည္းစိတ္ပါလာသည္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
''မေျပာ မရိွနဲ့ ငါ့ေကာင္ေရ ၊တခါတေလ မင္းအေဖအတြက္ငါ ေခၚေခၚ ေပးရတဲ့ဟာေလးေတြဆို မင္းေရေရလည္လည္
ခိုက္သြားမယ္''
''ဟင္ အေဖကလည္း ဘယ္လိုျကီးလဲ၊ သူ့ မွာဒီေလာက္ မိန္းမေတြ ေပါတာကို''
''ဒါေတာ့ ငါလည္းမသိဘူးေလကြာ၊ မင္းဖာသာမင္းပဲ သြားေမးေတာ့ ဟား ဟား''
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ေအာင္ဘညို ဒီအေျကာင္းကိုပဲစဥ္းစားေနမိသည္။ နဂိုက ေခါင္းထဲမွာမရိွေသာ ေက်ာင္းစာဆိုတာ
သတိပင္မရေတာ့။ဒီ ျကားထဲ ဖြားဘက္ေတာ္ကလည္း မိန္းမျမင္တိုင္းေထာင္ေထာင္ထ ေန သျဖင့္ စိတ္ကို
အေတာ္ထိန္းသိမ္းေနရသည္။ ကိုဘိုျကီးကလည္း ဦးလွေအာင္ ကိစၥေတြနွင့္လံုးပန္းေနရေသာေျကာင့္ ပါးစပ္ကပဲတြန္း
ေပးနိုင္သည္။သို့ေသာ္ တစ္ေန့မွာ ေတာ့လမ္းစေပၚလာသည္။ေသနတ္ တစ္လက္ျဖင့္သားေကာင္ရွာေနေသာ ေအာင္ဘညို
ပစ္ကြင္းထဲ ကိုေယာင္လည္လည္ ေရာက္လာသူက အိမ္ေဖၚမေလး ေထြးရီ။
အရင္တုန္းကေတာ့သူေဌးသားပီပီအိမ္ေဖာ္မေလးေတြကိုရိွသည္ပင္ မွတ္ခဲ့ပါ။ သို့ေသာ္လည္း အေျခအေနက
ဂရုစိုက္မိဖို့ဖန္တည္းလာသည္။ ေထြးရီက ေအာင္ဘညိုထက္ နွစ္ နွစ္ခန့္ေတာ့ျကီးနိုင္သည္
ဆယ့္ေျခာက္နွစ္ေက်ာ္ေလာက္ရိွမည္။ရုပ္ေတာ့မေခ်ာ ျကည့္ေပ်ာ္သလိုလို ရိွရံုေလာက္သာ။သို့ေသာ္သူမသည္ မိန္းမျဖစ္သည္။
ေအာင္ဘညို လတ္တေလာလိုေနေသာ အရာ ကလည္းသူ့ဆနၵေတြကိုေျဖေဖ်ာက္ေပး မည့္မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
တညေနခင္း ေအာင္ဘညိုမီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္အသြား ေျကာင္အိမ္ေရွ့မွာ ေျခဖ်ားေထာက္ျပီး ေနာက္ကနံရံကို
တစ္စံုတစ္ခုလုပ္ေနဟန္ရိွေသာ ေထြးရီကိုေတြ့လိုက္ရသည္။ ေျခဖ်ားေထာက္ထားေသာေျကာင့္ တင္ကေလးကေကာ့ေန။ ေန
ေရာင္ျခည္ကလည္းျပူတင္းေပါက္မွျဖတ္ ထိုးေနေသာအခါ လံုခ်ည္ပါးပါးေလးေအာက္မွ အသားဆိုင္ေတြကို အကြင္းလိုက္
ျမင္ရေသာေျကာင့္ ေအာင္ဘညို ရင္ထိတ္ကနဲခုန္သြား သည္။အမွတ္တမဲ့နွင့္အနားကိုေရာက္သြားျပီး တင္ပါးနွစ္ျခမ္းလံုး
ကိုလက္ျဖင့္ဆဲြညွစ္လိုက္မိသည္။
''အ မေလး ေသာက္ပလုပ္တုတ္ ။ အင္ ကိုညို''
ေထြးရီလန့္ျပီးထေအာ္သည္။လွည့္ျကည့္လိုက္ျပီးမွ ေအာင္ဘညိုကို ေတြ့ျပီးတုန္တုန္ရီရီျဖစ္သြားသည္။
''နင္ဘာလုပ္ေနတာလဲ''
ေလသံခတ္မာမာ ျဖင့္ေအာင္ဘညို သခိုးကလူဟစ္လိုက္သည္။ေထြး ရီမ်က္စိမ်က္နွာပ်က္သြား၏၊
''ျပ စမ္း၊ နင္ဒီေျကာင္အိမ္ ေနာက္မွာဘာလုပ္ေနတာလဲ''
''ဟိုေလ ဟိုေလ''
ေထြးရီမေျဖနိုင္ပါ၊ထို့ေျကာင့္ေအာင္ဘညို ေဘးဘီကိုအကဲခတ္လိုက္သည္။ျပီးမွ
''နင္ ဟင္းခိုးစား မလို့ မဟုတ္လား ငါေသခ်ာျမင္တယ္ေနာ္၊ မညာနဲ့ အေမသိရင္ နင္မလြယ္ဘူးေနာ္ ဟင္း''
အိမ္မွာအဆင့္အျမင့္ဆံုးေသာ အာဏာပိုင္ျဖင့္ျခိမ္းေခ်ာက္လိုက္ေသာ အခါ ေထြးရီထိတ္လန့္ျခင္းျဖင့္
ေနစရာမရိွေအာင္ျဖစ္သြားရသည္။
''ကြ်န္မ ကြ်န္မ မစားရေသးပါဘူးကိုညိုရယ္၊ ျကီးျကီးကိုေတာ့မတိုင္လိုက္ပါနဲ့''
''ျပစမ္း နင္ဘာေတြဖြက္ေနတာလဲ''
ေျကာင္အိမ္ေနာက္မွာျကြက္ေလ်ာက္တန္းတစ္တန္းရိွသည္။ေထြးရီက ေျခဖ်ားေလးျပန္ေထာက္ျပီး
ပလပ္စတစ္ခို်င့္ေလးတစ္ခုကိုျပန္ထုတ္ျပသည္။ပါးစပ္ထဲမွာျပည့္လာေသာ တံေတြးမ်ားကိုေအာင္ဘညို ဂလု
ကနဲျမည္ေအာင္မို်ခ်လိုက္ရသည္။ခို်င့္ထဲကဟင္းေျကာင့္ေတာ့မဟုတ္ပါ။
''ကဲပါ ကဲပါ ျပန္ထားလိုက္ပါ အေမနဲ့ မတိုင္ေတာ့ပါဘူး''
ေထြးရီက မယံုမရဲဟန္ကေလးျဖင့္ရပ္ေနသည္။ ျပီေတာ့မွခို်င့္ကေလး ကိုျပန္ထားလိုက္သည္။ ေအာင္ဘညို
လက္မ်ားကအလုပ္မ်ားသြား ျပန္သည္။ဒီတစ္ခါေတာ့ ေနာက္ကေနထိုးသြင္းလိုက္ေသာလက္ေခ်ာင္း တစ္ေခ်ာင္းက
ေပါင္ျကားမွအကဲြေျကာင္းေလးကိုပါ ထမိန္ေပၚ မွစမ္း လိုက္မိသည္။ ေထြးရီ တြန့္သြားသည္။နုတ္ကဘာမွဖြင့္မေျပာေသာ္လည္း
တကိုယ္လံုးတဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္။ေအာင္ဘညိုကလည္းတစ္ခ်က္ သာပြတ္လိုက္ျပီးလက္ကိုျပန္ရုပ္လိုက္ပါသည္။
သာမန္အခိ်န္ဆိုလ်င္ထြက္ေျပးေကာင္းေျပးမိမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေလာေလာ လတ္လတ္ ခိုးထုပ္ခိုးထည္နွင့္ မိထားေသာ
ျပစ္မွု့ကရိွေနေသာ ေျကာင့္တုန္တုန္ေလးဆက္ရပ္ေနရွာသည္။ေအာင္ဘညိုကလည္းဘာမွမျဖစ္သလိုဟန္ျဖင့္
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


''နင္ကဒီဟင္းေတြကိုဘာလုပ္ဖို့လဲ''
''စား စားခ်င္လို့ပါ''
''နင့္ကို တို့အိမ္က ဟင္းနဲ့မေကြ်းလို့လား''
''ေကြ်းပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဟို ဟို မဝလို့ပါ''
''နင္ဒီလိုလုပ္ေနတာျကာျပီေပါ့ေလ၊ အင္း အေမသာသိရင္ေတာ့မိုးမီး ေလာင္ေတာ့မွာပဲ''
ေဒၚတင္တင္ညို အေျကာင္းပါလာေတာ့ ေထြးရီေခါင္းငိုက္စိုက္က် သြားသည္။ထိုအခိ်န္မွာပင္ ေအာင္ဘညို
တဆတ္ဆတ္ခုန္ေနေသာ ေထြးရီ လည္တိုင္အစပ္ေလးကို ျမင္လိုက္မိရင္းမ်က္လံုးကေအာက္ ကိုဆက္သြားမိသည္။
ရင္ဖိုေနေသာ အပို်ေလး၏ရင္သားမ်ား လွုပ္ရွားမွု့သည္ အလြန္ျကည့္ေကာင္းေျကာင္း စတင္သတိထားမိလိုက္သည္။
''ငါ အေမနဲ့တိုင္လိုက္ရမလား''
ပါးစပ္ကေျပာရင္းလက္ကပါေထြးရီရင္သားေတြကိုပြတ္သပ္ဆုပ္ေခ် လိုက္မိသည္။ေထြးရီက ေခါင္းကေလးကိုသာ
ခါျပသည္။ မလုပ္ပါနဲ့လို့ေျပာခ်င္သည္လား၊ မတိုင္ပါနဲ့ဟုဆိုခ်င္သလားေတာ့မသိ၊နွစ္ မို်းလံုးလည္းျဖစ္နိုင္သည္။
ေအာင္ဘညိုကေတာ့ဒါေတြကိုမစဥ္း စားမိပါ။ အကၤီ်တစ္ထပ္ ေဘာ္လီတစ္ထပ္ခံေနသည့္ျကားကပင္
ကိုင္လို့အရမ္းေကာင္းသည့္အတြက္ဘာမွမပါပဲ ကိုင္ရလ်င္အလြန္ေကာင္းလိမ့္မည့္အေျကာင္းကိုသာေတြးေန၏၊ထို့ေျကာင့္
''တကယ္မတိုင္ရဘူးေနာ္''


ေထြးရီကေခါင္းကိုခပ္သြက္သြက္ေလးညိမ့္ျပသည္။
''ဒါဆိုငါနဲ့လိုက္ခဲ့''
''ရွင္''
''ရွင္ လုပ္မေနနဲ့ ၊ငါနဲ့လိုက္ခဲ့''
ေထြးရီ အူေျကာင္ေျကာင္ ေလးျဖင့္ ေအာင္ဘညို ဆဲြေခၚရာကိုပါလာသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ မွ အိမ္မေပၚ
တက္ေသာေလွခါးေဘးမွာေထြးရီ အိပ္ေသာအခန္းေလးရိွသည္။ အျခားအလုပ္သမားမ်ားက မိးဖိုနွင့္ကပ္လ်က္ အဖီထဲတြင္
အိပ္ရေသာ္လည္း ေဒၚတင္တင္ညို ၏အတန္အသင့္မ်က္နွာသာေပးျခင္းခံရေသာ ေထြးရီက အတြင္းမွာ ေနရာရ ထားသည္။
ေထြးရီကို ထိုအခန္းေလးထဲဆဲြ သြင္းလိုက္သည္။အခန္းထဲမွာ ကုတင္ေတာ့မရိွ၊ နွစ္ေယာက္လံုး အထဲေရာက္သည္နွင့္
ေအာင္ဘညိုက တံခါးကိုဆဲြပိတ္လိုက္သည္။
''ဘာလုပ္မလို့လည္း ကိုညို ကြ်န္မအလုပ္ေတြရိွေသးတယ္၊ ျကီးျကီး ကြ်န္မကို ရိုတ္လိမ့္မယ္''
''ငါေျပာသလိုလုပ္ရင္ အေမနင့္ကိုဘာမွမလုပ္ေစရဘူး၊''
''ကြ်န္မဘာလုပ္ရမွာလဲ''
''ဒီမွာထိုင္''
ေအာင္ဘညိုကေထြးရီကို ျကမ္းျပင္ေပၚ မွာထိုင္ခိုင္းလိုက္သည္၊ သူလည္းေဘးမွာဝင္ထိုင္လိုက္သည္၊ ေထြးရီ ခမ်ာ
ဘာမွန္းမသိပဲ တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ေနသည္။ထိုင္လိုက္ျပီးသည္နွင့္ေအာင္ဘညိုက ေထြးရီ နို့ကေလးနွစ္ဘက္ကိုဆဲြညွစ္ေတာ့သည္၊
''အား ကိုညို မလုပ္ပါနဲ့နာတယ္''
''ဒါဆိုညိမ္ညိမ္ေလးေန၊ ငါအသာေလးကိုင္ျကည့္မယ္''
ေအာင္ဘညိုက အားျဖင့္မညွစ္ေတာ့ပဲ ခပ္ဖိဖိေလး ပြတ္ေခ် ေနလိုက္သည္။
''မလုပ္ပါ နဲ့ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကြ်န္မကို သနားပါရွင္''
''ဒါေလာက္ေလးနဲ့ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဟာ။ ငါက ကိုင္ျကည့္ရံုျကည့္ မွာ၊ ျငိမ္ျငိမ္ မေနလို့ကေတာ့ အေမနဲ့ တိုင္မွာေနာ္''
ေထြးရီျငိမ္သြားသည္၊ ေဒၚတင္တင္ညိုကိုေတာ့သူမ အေသေျကာက္ရွာသည္။မ်က္နွာကို
တဖက္သို့လဲႊျပီးျငိမ္သြားသည္။ ေထြးရီရင္သားေတြက သိပ္ဖံြ့ျဖိုးလွသည္ဟုမဆိုနိုင္ပါ၊ သို့ေသာ္ ေအာင္ဘညိုအတြက္ေတာ့
ဒီေလာက္အထိအေတြ့ကပင္ စိတ္ထဲမွာ တဖ်င္းဖ်င္းထေလာက္ေအာင္ေကာင္းေနသည္၊မာသည္လည္းမဟုတ္၊ ေပ်ာ့လည္း
မေပ်ာ့ တင္းတင္းအိအိေလး၊ ပိုျပီး အရသာသိရ ေအာင္အကၤီ် ေတြဖယ္လိုက္လ်င္ေကာင္းမည္ဟုေတြးျပီး ေထြးရီ၏
ရင္ဖံုးျကယ္သီးေတြကိုျဖုတ္ဖို့ ျကိုးစားေတာ့ေကာင္မေလး နဲနဲတြန့္သြားသည္။မ်က္နွာကို အဝင္ဝ ဖက္ကိုလဲႊထားရာမွ
ဆတ္ကနဲလွည့္ျကည့္သည္။ ေအာင္ဘညိုက မ်က္ေမွာင္ကုပ္ျပီးျပန္ျကည့္လိုက္ေတာ့မွ မ်က္နွာငယ္က
ေလးနွင့္ျပန္လွည့္သြားသည္။ျကယ္သီးေတြက နိွပ္ျကယ္သီးေတြမို့ အလြယ္တကူျပုတ္ထြက္သြားသည္။ျပီးေတာ့ ေဘာ္လီ၊
ေဘာ္လီမွာေတာ့ ေအာင္ဘညိုေခြ်းျပန္ေတာ့သည္။ ဘာေျကာင့္ရယ္မသိ ေနာက္ကခိ်တ္ေတြက ျပုတ္ေတာ့မလိုလိုနွင့္ မျပုတ္
ျပန္ျပန္ ခိ်တ္မိသြားသည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


''ေထြးရီ ငါ့ကိုျဖုတ္ေပးပါဟာ''
မရသည့္အဆံုးေထြးရီကို အကူအညီေတာင္းေတာ့ အံျကိတ္ျပီးေခါင္း ခါျပသည္။ထို့ေျကာင့္ေအာင္ဘညိုလည္း
လက္နွစ္ဘက္ကို အေပၚ ဘက္ကေန ေဘာ္လီျကားထဲထိုးထည့္လိုက္ရသည္။ တင္းက်ပ္သြားေသာေျကာင့္
ေထြးရီလည္းေကာ့တက္သြားသည္။
အထိအေတြ့ကေတာ့ ေတာ္ကိုနူးညံ့သည္။ အသားေလးေတြက နုျပီး ညက္ေနသည္။
အားရပါးရဖိကိုင္ပြတ္သပ္ခ်င္ေသာ္လည္း လက္ေတြက လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ လွုပ္ရွားလို့မရ၊ ထို့ေျကာင့္ လက္ညိုး နွင့္
လက္ခလယ္ျကားကို ေရာက္လာေသာ နို့သီးေခါင္းကေလးကိုသာ ညွပ္ျပီးေခ်ေနရသည္။ေထြးရီလည္း
ေခါင္းေလးငံု့ျပီးစုပ္သတ္သည္။ေအာင္ဘညို လက္နွစ္ေခ်ာင္းညွပ္အားက တေျဖးေျဖးျပင္းလာေတာ့မွ
လက္ေတြကိုအတင္းဆဲြဖယ္၏၊
''နာ တယ္ နာတယ္ ကြ်တ္ကြ်တ္''
''နင္ကေဘာ္လီမွျဖုတ္ မေပးပဲကိုး၊ ငါကညွစ္တာေပါ့''
ေထြးရီ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ဟူးကနဲခ်လိုက္ျပီး ေဘာ္လီခိ်တ္မ်ားကို လက္ျဖင့္ေနာက္ျပန္ျဖုတ္သည္။ေအာင္ဘညို
က ေသေသခ်ာခ်ာျမင္ရေအာင္ေထြးရီကိုယ္လံုးေလးကို အနည္းငယ္တြန္းဖိလိုက္ျပီးျဖုတ္ပံုျဖုတ္နည္းကိုေလ့လာ၏၊သူတို့
ျဖုတ္ေတာ့လည္းလြယ္လြယ္ကေလးပင္။ဟိုဘက္ ဒီဘက္မွကိုင္ျပီး အလယ္ဘက္ကိုတြန္းလိုက္သည္။
ျတိဂံလိုမို်းေလးျဖစ္သြားလ်င္ တဖက္ကအေပၚ ကိုတြန္းလိုက္လ်င္ျဖစ္ေစ ေနာက္တစ္ဖက္ကို ေအာက္သို့ဆဲြခ်လိုက္လ်င္ျဖစ္ေစ
ျပုတ္ျပီ၊ေထြးရီ နွစ္ခုျဖုတ္ျပီးသြားေသာ အခါ
''ရျပီ ရျပီ ငါဆက္လုပ္ လိုက္မယ္''
နည္းသိသြားေသာေျကာင့္က်န္ခိ်တ္မ်ား ကိုအလြယ္တကူပင္ျဖုတ္လိုက္သည္။''ဒါ အသံုးဝင္မယ့္ပညာပဲ''ဟု
စိတ္ထဲကေတြးရင္းေအာင္ဘညို ေက်နပ္သြားသည္။ေထြးရီကေအာင္ဘညို ဖိတြန္းထားသည့္အတိုင္း
ကုန္းကုန္းေလးရိွေနဆဲ၊ထို့ေျကာင့္ခိ်တ္ေတြ ျပုတ္သြားသည္နွင့္ေနာက္ဖက္ကေန ခြထိုင္လိုက္ျပီး မွရင္သားေတြ
ကိုလွမ္းနိွုက္လိုက္သည္။ အတားအဆီးေတြမရိွေတာ့သျဖင့္ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ရတာပိုေကာင္းလာသည္။ လက္ ျဖင့္
အသာအယာအစုန္အဆန္ပြတ္လိုက္၊ဝိုက္ပြတ္လိုက္ တခါတခါဖိညွစ္လိုက္ နို့သီးေခါင္းကေလးကို လက္မနွင့္လက္ညိုးျကား
ထည့္လွည့္လိုက္နွင့္ ေအာင္ဘညိုအရသာေတြ့ေနသည္။ ေထြးရီလည္း ျကမ္းျပင္ကို လက္ျဖင့္ေထာက္ျပီးတအီးအီးျငီးျငူေန၏။
မ်က္နွာကိုမျမင္ရသျဖင့္ ငိုသလားညည္းသလားေတာ့မေသခ်ာပါ။ေရွကိုကုန္းထားသျဖင့္ ေနာက္ကိုေကာ့ထြက္ေနေသာ
တင္သားေတြက ေအာင္ဘညို၏ ဘြားဘက္ေတာ္ကို ဖိမိေနသည့္အျပင္ ေထြးရီ ကိုယ္ကေလး ခါခါ
သြားတိုင္းပြတ္ေပးေနသလိုျဖစ္ေနေသာေျကာင့္ မာသထက္မာ တင္းသထက္တင္း လာသည္။ ေရွ့ဆက္ဖို့ကလည္းဘယ္လို
စ၍ ဘယ္လိုကိုင္ရမည္ကို ေအာင္ဘညို မစဥ္းစားတတ္။ ထို့ေျကာင့္ ရင္သား ေတြကို ပြတ္ေခ်ေနေသာ ဘယ္လက္ကို
ေထြးရီေပါင္ျကားကို ေျပာင္းေရႊ့တာဝန္ေပးဖို့ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ေပါင္ျကားထဲဝင္လာေသာလက္ကိုဖယ္ထုတ္ဖို့
ေထြးရီျကိုးစားရွာေသးေသာ္လည္းမေအာင္ျမင္ပါ၊မုန္ယိုေနေသာ ဆင္၏နွာေမာင္းလိုျဖစ္ေနေသာ လက္က တာဝန္က်ရာ
ေနရာဆီ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေရာက္သြားသည္။
''ဟ ဘယ္လိုလည္းဟ'' ေအာင္ဘညိုစိတ္ထဲက ကိ်တ္ေရရြတ္လိုက္မိသည္။ အကဲြေျကာင္းကေလးကမီးဖိုထဲမွာ
စမ္းမိတုန္းကလိုမဟုတ္စြတ္စိုခဲြ်ကိ်ေနသည္ကို ထမိန္ေပၚ ကေနေတာင္စမ္းမိသည္။ ေနာက္
ဆုတ္ရန္အခိ်န္မဟုတ္ေတာ့ေသာေျကာင့္ အံတင္းတင္းကိ်တ္ျပီးထိုးနိွုက္ရန္ျပင္လိုက္စဥ္မွာပင္
''ဟဲ့ မိေထြးရီ''
အျပင္ဖက္ကေဒၚ တင္တင္ညို၏အသံကိုျကားလိုက္ရေသာေျကာင့္ နွစ္ေယာက္လံုးတုန္သြားသည္။ ေအာင္ဘညို
ေျကာက္လိုက္သည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာမရိွ၊ ဆတ္ကနဲ ထရပ္လိုက္ေသာေထြးရီကို လွမ္းဆဲြလိုက္ေသာ္လည္းမမီွေတာ့၊ ေထြးရီက
အခန္းျပင္ကို ေျပးထြက္သြားသည္။
''ဒုကၡပါပဲ''
ေအာင္ဘညို ကေယာင္ကတန္းျဖင့္ထရပ္လိုက္မိသည္။
''ဟဲ့ ညည္းကဘာလုပ္ေနတာလဲ''
''ေရခို်းမလို့ပါ ျကီးျကီး''
မေမွ်ာ္လင့္ပဲျကားလိုက္ရေသာ အေျဖေျကာင့္ ေအာင္ဘညို ရင္ထဲက အလံုးျကီးျပုတ္က်သြားရသည္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္
လက္သရမ္းျပီးမွ ေထြးရီတိုင္လိုက္မွာကိုေျကာက္ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္ျပီး အေျခအေန နွင့္အလိုက္ဖက္ဆံုးေသာအေျဖကို
ထိိုတိုတုတစ္ည္ည္ညဝယ္
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ေပးလိုက္နိုင္သည့္ ေထြးရီကိုလည္းစိတ္ထဲက ကိ်တ္ျပီးခီ်းကူ်းလိုက္မိသည္။ မိန္းမဥာဏ္ဆို တာ ဒါမို်းျဖစ္မည္ထင္သည္။
''ေအး ေအး အလုပ္ေတြျပီးျပီဆိုရင္လည္းခို်းေတာ့''
ေဒၚတင္တင္ညို့ ေျခသံ ေတာ္ေတာ္ေဝးသြားသည္အထိေထြးရီျပန္ဝင္မလာေသး၊ ေအာင္ဘညို
လည္းေျကာင္ျပီးဆက္ရပ္ေနမိသည္။အတန္ျကာမွေထြးရီျပန္ဝင္လာသည္။ ေခါင္းေလးငံု့ျပီးဝင္လာေသာ ေထြးရီ
သူမျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေျကာင့္လန့္သြားသည္။ေအာင္ဘညို လည္း အူေျကာင္ေျကာင္ျဖင့္ ေထြးရီ
အျကည့္ေရာက္သြားေသာ ေနရာကို ငံု့ျကည့္လိုက္မိသည္။
အတြင္းမွ ျပင္းထန္ေသာ တြန္းကန္အားေျကာင့္ ေအာင္ဘညို ပုဆိုးက ေရွ့သို့ခြ်န္ထြက္ေနသည္။
''အေမ သြားျပီလား''
ေခ်ာက္ကပ္ေသာ လည္ေခ်ာင္းသံျကီးျဖင့္ေအာင္ဘညို ေမးလိုက္သည္။
''သြားျပီ''
ေထြးရီအေျဖကတိုးတိုးေလး။အေျဖဆံုးသည္နွင့္ ေအာင္ဘညို လက္ေတြက ေထြးရီ ပခံုးကို
ဆုပ္ကိုင္လိုက္မိသည္၊ျပီးေတာ့ ရင္ခ်င္းအပ္ျပီး ဖက္လိုက္သည္။ ေအာင္ဘညို ေပါင္ျကားထဲမွ ေထာင္ထြက္ေန ေသာ အရာက
သူမေပါင္ျကားဆီ တန္းတန္း မတ္မတ္ တိုးဝင္လာသျဖင့္ ေထြးရီ တင္ပါးေတြကို ေနာက္ကိုပစ္ျပီး ကုန္းကုန္းေလးလုပ္
လိုက္ ရသည္။
''ေတာ္ပါေတာ့ ကိုညိုရယ္၊ ျကီးျကီးေတြ့သြားပါဦးမယ္''
သို့ေသာ္လည္းသူမေတာင္းပန္စကားက အရာမထင္ပါ။
''ငါ ငါ မရေတာ့ဘူးဟာ နင့္ ကို ......''
ရာဂနတ္ စီးေနျပီျဖစ္ေသာ ေအာင္ဘညို နားထဲမွာ ဘာမွမျကား မ်က္လံုးထဲမွာလည္း ဘာကိုမွမျမင္နိုင္ေတာ့ပါ။
ရင္ေတြကလည္းတဒိုင္းဒိုင္းခုန္ေနသည္။ ေထြးရီကို ျကမ္းျပင္ေပို့ ဆဲြလဲွျပီး တက္ခြလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ ဒီအတိုင္းပင္ အေပၚ
မွအတင္းေဆာင့္ထိုး ေနမိသည္။ ေထြးရီကလည္းေအာက္ကေန အတင္းတြန့္လိန္ျပီးရုန္း ထြက္ဖို့ျကိုးစားသည္။နုတ္ကလည္း
တစာစာ ေတာင္းပန္ရွာသည္။
''မလုပ္ပါနဲ့၊ မ မ လုပ္ပါနဲ့''
သို့ေသာ္လည္း ကံျကမၼာက ေအာင္ဘညို ဖက္ကရိွေနသည္။ ရုန္းရင္းကန္ရင္း ေအာင္ဘညို ပုဆိုးကေျပက်သြားသလို
ေထြးရီ ထမိန္ကလည္းလန္တက္သြားသည္။ အဓိကက်ေသာေနရာမွ အသားခ်င္း ထိမိျပီျဖစ္ေသာေျကာင့္ ေအာင္ဘညို
စိတ္ဆင္ရိုင္းက ပိုျပင္းထန္ လာသေလာက္ အေတြ့ အျကံုအားနည္းျခင္းေျကာင့္ ရည္မွန္းရာ ကို
လြယ္လြယ္နွင့္ေရာက္ေအာင္မသြားနိုင္ေသးပဲရိွေနသည္။ ေထြးရီေပါင္ကို သြားထိုးမိလိုက္ ျကမ္းျပင္ကိုသြားေထာက္မိလိုက္
ျကမ္းတမ္းေသာ္လည္း ကဲ်ပါးသည့္ျမက္ရိုင္းေတာထဲကိုဝင္သြားမိလိုက္နွင့္ျဖစ္ခ်င္သလိုအေတာ္ျကာျဖစ္ေနျပီးမွ ေအာင္ဘညို
ေနာက္တစ္ျကိမ္ကံေကာင္းျပန္သည္ သြားရမည့္လမ္းဝ ကိုဆိုက္ဆိုက္ျမိုက္ျမိုက္ သြားတိုးမိသည္။
''အီး အေမေရ နာတယ္''
ေထြးရီ ဆီကထြက္လာေသာအသံကလည္း လမ္းမွန္ေရာက္ေျကာင္းအသိေပးလိုက္သကဲ့သို့ရိွေသာေျကာင့္
ေအာင္ဘညိုလည္း အမိအရတြယ္ေတာ့သည္။ သို့ေသာ္ဒီတစ္ျကိမ္မွာေတာ့ ေအာင္ဘညို ကံမေကာင္း ပါ၊ အေတြ့အျကံု
မရိွေသာလူပို်ရိုင္းမို့ စိတ္ေနာက္ကို ကိုယ္ကမပါနိုင္။ အတင္းဖ်စ္ညွစ္ထိန္းထားသည့္ ျကားမွပင္ အားလံုးကျပီးဆံုး သြားသည္။
ကားယားျကီးခြထားလ်က္မွ မလႈပ္မရွား အသက္ကိုျပင္း စြာရွူ ေနေသာ ေအာင္ဘညိုကို ေထြးရီမ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္
နွင့္ေမာ့ျကည့္ေနသည္။သူမကေအာင္ဘညိုထက္အသက္ျကီးသူမို့ခဏ အျကာမွာေတာ့
အေျခအေနကိုသေဘာေပါက္သြားပံုရသည္။ေအာင္ဘညိုကိုတြန္းျပီးထထိုင္လိုက္သည္။ျပီးေတာ့မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။
''ျပန္ပါေတာ့ကိုညိုရယ္၊ ဒါေလာက္ဆိုရင္ေက်နပ္ပါေတာ့''
ေတာင္းပန္သံမွာ ငိုသံေလးကနဲနဲ စြက္သည္။ေအာင္ဘညိုမထခ်င္ထခ်င္ျဖင့္ ထရပ္လိုက္ရသည္။
ေနာက္တစ္ျကိမ္ထပ္ျကိုးစားဖို့ကလည္းဒီေန့ အတြက္မသင့္ေတာ္ေတာ့။ေထြးရီမ်က္နွာကိုတစ္ခ်က္လွမ္းျကည့္လိုက္ျပီး
အခန္းထဲမွထြက္လာခဲ့သည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ေနာက္တစ္ေန့မွာ ေအာင္ဘညို ကိုဘိုျကီး ကို အသည္းအသန္လိုက္ ရွာမိသည္။ ေတြ့ခ်င္ပါသည္ဆိုမွ
ကိုဘိုျကီးကလည္း ဦးလွေအာင္ ခိုင္းတာေတြနွင့္ မအားလပ္နိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။ သူနွင့္ရင္ဆိုင္ေတြ့တိုင္း ေထြးရီ
မ်က္လႊာခ်ျပီးျငိမ္သက္ေနတတ္သည္ ကိုေတြ့ရသျဖင့္ ဒီဖက္ပိုင္းမွာ အေျခအေနမဆိုးဟုယူဆရသည္။
အခိ်န္မတိုင္မီွပဲြမျပီးရေအာင္ ထိန္းသိမ္းနိုင္သည့္ နည္းကိုသာရလ်င္ အားလံုးအဆင္ေျပေပျပီ။
အေပါင္းအသင္းေတြကိုလည္းေမးမျကည့္ခ်င္၊ ေျပာရလ်င္သူတို့ကေအာင္ဘညိုေလာက္ေတာင္ အျဖစ္ရိွသူေတြမဟုတ္ျက။
ဇဲြေကာင္းေကာင္းနွင့္ နွစ္ရက္သံုးရက္ေလာက္ေစာင့္လိုက္မွ ဆရာသမားကိုဖမ္းလို့မိသည္။ ေတြ့ေတြ့ခ်င္း
ဘယ္ကဘယ္လိုစေမးရမွန္းမသိ၊ သို့ေသာ္လည္းကိုဘိုျကီးကလူပါးျဖစ္သည္။
''ေကာင္ေလး ဘာထူးျခားလဲ''
ေအာင္ဘညို ေျပာသာေအာင္လမ္းခင္းေပးလိုက္သည္။
''ကိုဘိုျကီး''
''ေဟ''
''ဟိုဟာဗ်ာ ျကာျကာရေအာင္ဘယ္လိုလုပ္ရလဲ''
နွာသမားသူေဌး၏ ပီေအမို့ ကိုဘိုျကီးကခ်က္ဆိုနားခြက္ကမီးေတာက္သည္။
''ငါ့ေကာင္တယ္ဟုတ္ပါလား၊ လုပ္ငန္းစေနျပီေပါ့ေလ၊ ဘယ္လိုလဲေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား''
''ဘာမွန္းေတာင္ေသခ်ာမသိလိုက္ပါဘူးဗ်ာ၊ ခဏေလးနဲ့ျပီးသြားတာပဲ''
ကိုဘိုျကီး တဟားဟားေအာ္ရယ္ေတာ့သည္၊ ေအာင္ဘညိုလည္းရွက္တက္တက္ျဖစ္သြားရသည္။
''ခင္ဗ်ားျကီးကလည္းဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္က အေကာင္းေမးေနတာ ရယ္စရာလားဗ်''
ေအာင္ဘညို စိတ္ဆိုးသြားမွန္းသိသျဖင့္ ကိုဘိုျကီး ရယ္သံရပ္သြားသည္။
''ဒါဆန္းသလားကြ၊ စစခ်င္းေတာ့ လူတိုင္းဒီလိုပဲျဖစ္ျကတာပဲ၊ ေနာက္ဆိုအဆင္ေျပသြားမွာပါ၊ ေျပာပါဦး
မင္းအေတြ့အျကံုေလး''
နဂိုကေျပာခ်င္ေနေသာေအာင္ဘညိုကလည္း ခေရေစ့တြင္းက် ရွင္းျပလိုက္သည္။
''ဟားဟား မင္းကြာ ငါ့ဆရာသားမေျပာရဘူး၊ ပိုင္ပါ့၊ ေကာင္မေလးဟင္းခိုးမိတာနဲ့ ဒုကၡေရာက္ေတာ့တာပဲ၊
ဆက္လုပ္ေဟ့ေကာင္၊ ငါသတိထားမိသေလာက္ဆိုရင္ ေထြးရီကအမွန္ေလးကြ၊ ဒါေပမယ့္ ဒါေတာ့မျဖစ္ေစနဲ့ေနာ္''
ကိုဘိုျကီးက လက္ကို ဗိုက္ေရွ့မွာဝိုင္းျပသည္၊ ဒီေတာ့မွ ေအာင္ ဘညိုလည္းလန့္သြား၏။
''ကိုဘိုျကီးဒါဆိုဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ၊''
''တစ္ခါေလာက္နဲ့ေတာ့ မျဖစ္နိုင္ေသးပါဘူးကြာ၊ ျကံုရင္မင္းကိုငါေဆးဝယ္ေပးမယ္၊ မင္းသူ့ကိုေဆးစားခိုင္းေပါ့၊''
ကိုဘိုျကီးတာဝန္ယူလိုက္သျဖင့္ ေအာင္ဘညို စိတ္လက္ေပါ့ပါး သြားျပီး ေနာက္တစ္ျကိမ္ စြန့္စားခန္းအတြက္
စိတ္ေတြတက္ျကြလာသည္။
''ဒါကေတာ့ ဟုတ္ပါျပီ ျကာဖို့ကဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ''
''ေနာက္ဆို အဆင္ေျပသြားမွာပါကြာ၊ မင္းကတခါ မွမလုပ္ဘူးေတာ့ စိတ္ကလည္း အရမ္းကို
ျဖစ္ေနတာေျကာင့္လည္းပါမွာပါ၊ဒီမွာငါေျပာမယ္ စိတ္ကိုေအးေအးထား၊ အသက္ကိုမွန္မွန္ရွူ ျပီးခ်င္သလိုျဖစ္လာရင္
ခဏရပ္လိုက္ျပီးအသက္ကိုအားရပါး ရရွူလိုက္၊ စိတ္ကိုလည္းတျခားခဏလဲႊလိုက္၊ ျပီးေတာ့မွဆက္ လုပ္၊ အက်င့္ရသြားရင္
အဆင္ေျပသြားမွာပါ၊''
''အင္းပါဗ်ာ လုပ္ျကည့္ရမွာေပါ့၊ ဟာေနဦး ေနာက္တစ္ခုရိွေသး တယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ အေပါက္ကို ေတာ္ေတာ္နဲ့
ရွာမရဘူးဗ်၊ ဟိုေန့ကေဘးကိုေခ်ာ္ေနတာတင္ေတာ္ေတာ္ျကာတယ္''
''လုပ္ျပန္ျပီ မင္းကေတာ့၊ ဘယ္လိုရွာတာလဲ၊ ငါေျပာမယ္ ေပးစမ္း မင္းလက္''
ေအာင္ဘညို ေျကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖင့္လက္ကိုထိုးေပးလိုက္သည္။
''ဒီမွာျကည့္ အေပၚ ကေနစမ္းျပီးရွာရင္ အဆင္မေျပဘူး၊ လက္ကို လွန္လိုက္ ျပီးရင္သူ့ပစၥည္းေပၚ ကိုအုပ္လိုက္
ေအာက္ေျခကေနမွ လက္ခလယ္ကို ကုပ္တင္လိုက္ မင္းတည့္တည့္ကိုတိုးမွာပဲ။ ရျပီလား၊''
''အင္း ရျပီ''
''ဒါပဲေပါ့ကြ။ ေတြ့ရင္အဲဒီေနရာကိုသာဖိထိုးခ်လိုက္၊ ေနာက္ဆို စမ္းစရာေတာင္မလိုပါဘူးကြာ၊
မင္းကြ်မ္းသြားမွာပါ၊ဒါနဲ့ေနပါဦး မင္းကတစ္ခါပဲလား''
'‘'တစ္ခါပဲေပါ့ဗ် မေတာ္ အေမတို့ေတြ့သြားမွျဖင့္ဗ်ာ''
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
''ေနာက္တစ္ခါေလာက္ထပ္လုပ္ရင္ ပထမတစ္ခါထက္ေတာ့ပိုျကာေအာင္ထားလို့ရတယ္ကြ''
''သိဘူးေလဗ်ာ၊ ေနာက္ျပီးဒီတစ္ခါေတာင္မနည္း၊ သူကြ်န္ေတာ္ျပီးသြားမွန္းသိတာနဲ့ အတင္းတြန္းထုတ္ေတာ့တာ''
''မဖယ္နဲ့ေပါ့ကြ၊ အတင္းကပ္ထားေပါ့၊ အသာေလးစိမ္ျပီးနွပ္ထား၊ မင္းကလူငယ္ပဲ ခဏေလးနဲ့ျပန္တက္လာမွာပဲ၊
အဲဒီေတာ့မွ ေနာက္တစ္ခါထပ္လုပ္ေပါ့''
ကိုဘိုျကီးျပန္သြားေတာ့ ေအာင္ဘညို အိမ္ထဲဝင္လိုက္ အျပင္ထြက္လိုက္နွင့္ေထြးရီကိုလိုက္ရွာသည္၊ ေထြးရီကိုမေတြ့ရ၊
ေဒၚတင္တင္ညို ကသာသူအလုပ္ရွုပ္ေနသည္ကိုျမင္သြားသည္။
''ဟဲ့ သားေက်ာင္းမသြားဘူးလား''
မစိတ္မႊန္ေနေသာ ေအာင္ဘညို ဒီေတာ့မွေက်ာင္းသြားဖို့ သတိရသည္။ ျဖစ္နိုင္လ်င္ ေက်ာင္းမသြားခ်င္ပါ၊
အိမ္မွာပဲေနျပီး ေထြးရီ နွင့္ဒုတိယေျမာက္စြန့္စားခန္းဖြင့္ဖို့ အခြင့္ေရးေပၚ လာလိုလာ ျငားေစာင့္ေနခ်င္သည္။
သို့ေသာ္လည္းအိမ္ကရိပ္မိသြားမွာလည္း စိုးရိမ္သျဖင့္ အဝတ္အစားလဲျပီးထြက္လာခဲ့ရသည္။ အိမ္ဝမွာ ေထြးရီ နွင့္တိုးသည္၊
သူ့ကိုမျမင္သလိုနွင့္ထြက္သြား၏။ စိတ္ေတြကျကြလာျပန္သည္ ကို မနည္းခု်ပ္ျပီးေက်ာင္းသို့ထြက္ခဲ့ရသည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ေက်ာင္းေရာက္ျပန္ေတာ့လည္းစာထဲမွာ စိတ္ကမေရာက္၊ ဆရာမေတြပါမက်န္ ျမင္ျမင္ရာမိန္းမတို့သည္
ေအာင္ဘညိုစိတ္ကို နိွုးဆြေနသကဲ့သို့ပင္၊ လူသားစားဖူးေသာ က်ားသည္ လူသားကိုသာ စားခ်င္ေတာ့သကဲ့သို့ပင္
ေအာင္ဘညိုလည္း လူမသားစားခ်င္စိတ္က အသည္းအသန္ဖိစီးေနသည္။ သို့ေသာ္ ေတြ့သမွ် ျမင္သမွ်မိန္းမေတြက သူ့အတြက္
မဟုတ္မွန္း လည္းသိေနသည့္အတြက္ ျခင္းထဲက လူမေလးကိုသာ တမ္းတမ္းတတျဖစ္ေနရသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့
စကားေျပာရတာလည္းအဆင္မေျပ၊ စာထဲမွာလည္းစိတ္မဝင္စား၊ အတန္းထဲကေကာင္မေလး ေတြျကည့္မိျပန္ေတာ့စိတ္ကျကြ၊
ေအာင္ဘညို အတြက္ အေတာ္ကိုခက္ခဲေသာေန့ခင္းတစ္ခုျဖစ္ေနသည္။ အရင္ေန့ေတြက ေထြးရီနွင့္ နွစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ့
ဖို့ ဖန္တီးရန္ အခြင့္အလမ္းတစ္ခို့် ေတြ့ခဲ့ရေသးေသာ္လည္း ကိုဘိုျကီးကို မတိုင္ပင္ရေသးေသာေျကာင့္လက္လႊတ္ခဲ့ရသည္၊
ေက်ာင္းခန္းထဲကနာရီက ဒီေန့မွပို ေနွးေနသလိုစိတ္ကထင္သည္။ ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းထိုးသည္နွင့္ေက်ာင္း ဝသို့
အရင္ဆံုးေရာက္လာေသာေက်ာင္းသားမွာ ေအာင္ဘညိုျဖစ္သည္။
စက္ဘီးကို ဒုန္းနင္းျပီးျခံထဲဝင္လိုက္သည္နွင့္ေထြးရီကိုေတြ့လိုက္ ရသည္။ တစ္ေယာက္ထဲေတာ့မဟုတ္၊
ဆင္ဝင္ေအာက္မွာ ကံု့်ကံု့်ေလးထိုင္ျပီး ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚ မွေဒၚ တင္တင္ညို၏ေျခေထာက္ေတြကိုနိွပ္ေပးေနသည္။
''သားရယ္ စက္ဘီးကိုဒီေလာက္ေတာင္နင္းလာရလား၊အနၲရာယ္မ်ားတယ္ သားရဲ့''
''ထမင္းဆာလို့ပါ အေမရဲ့''
''ဆာရင္လည္း မုန့္ေလးဘာေလးဝယ္စားျပီးမွ ျပန္လာခဲ့ေပါ့။ ပိုက္ဆံမရိွလို့လား''
''ဟုတ္တယ္ ပိုက္ဆံအိတ္ေမ့က်န္ခဲ့လို့''
''ေအးေအး ေထြးရီ သားကိုထမင္းသြားျပင္ေပးလိုက္၊ ျပီးရင္ျပန္လာခဲ့၊အေမ ေနာက္တစ္ေန့မွ သားကို
ပိုက္ဆံအိတ္ေနာက္ တစ္လံုးထပ္ဝယ္ေပးမယ္၊ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ထဲမွာ အျမဲထား''
ေအာင္ဘညို ကံေတြတက္ေနသည္ဟုဆိုရေလမည္လားမသိ၊ ပိုက္ဆံ အိတ္ ေနာက္တစ္လံုးေတာင္ထပ္ရဦးမည္၊
အိတ္နွစ္လံုးစာဆိုေတာ့ မုန့္ ဖိုးလည္း အလိုလိုနွစ္ဆတိုးေပျပီ၊ ထို့ေျကာင့္ေလေလးခြ်န္ျပီး ေထြးရီေနာက္ပိုင္း
ကိုအားရပါးရေငးရင္း မီးဖိုထဲတန္းဝင္လိုက္လာခဲ့သည္။ အဝတ္အစားေတာင္သြားမလဲေတာ့၊ သူအလြန္ဆာေနသည္
မဟုတ္ပါလား။
ခါတိုင္းဆိုလ်င္ ေထြးရီျပင္ဆင္ေပးသည္ကို ထမင္းစား စားပဲြမွထိုင္ေစာင့္ေန တတ္ေသာ္လည္း ဒီေန့
ေတာ့မီးဖိုထဲမွာေထြးရီေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္ ေရွာက္လိုက္ေနမိသည္။ ညေနစာ ခ်က္ျပုတ္ခိ်န္မို့
ေနာက္ေဖးမွာလူကသိပ္မရွင္း၊ ေပါင္ျကားက ဒံုးပံ်ကလည္း ပစ္စင္ေပၚ အတင္းတက္ေနေပျပီ၊ အတြင္းခံေဘာင္းဘီသာ
ခံမေနလ်င္ အာကာသထဲထိေရာက္ေအာင္ ထိုးတက္ေတာ့ေလမည္လားမသိ၊ ဟင္းအိုးထဲမွ ဟင္းခပ္ျပီးျပန္လွည့္လိုက္ေသာ
ေထြးရီေပါင္လံုးေတြ က ေနာက္မွာကပ္ရပ္ေနေသာ ေအာင္ဘညို ေပါင္ျကားထဲကို ဝင္တိုး မိ လိုက္ခိ်န္မွာ
ေထြးရီသေဘာပါက္သြားသည္။ ထို့ေျကာင့္ေဘးကို ကပ်ာကရာ ဖယ္လိုက္ရင္း
''စားပဲြ မွာသြားထိုင္ေနပါလား ကြ်န္မယူလာ ေပးမွာေပါ့''
''ငါ အရမ္းဆာေနလို့ပါဟာ''
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

တုန္တုန္ရီရီ ရင္ေခါင္းသံျကီးျဖင့္ေအာင္ဘညို ကေျဖသည္။ ထိုအသံလိႈင္း က ေအာင္ဘညို ဘာဆာေနျကာင္းကို
ေထြးရီ ေကာင္းေကာင္းရိပ္မိသြားေစ၏။ မ်က္နွာက ခပ္တည္တည္ျဖစ္သြားျပီး အလုပ္ျမန္ျမန္ျပီးေအာင္တြန္းလုပ္ေတာ့သည္။
''ကိုညိုစားလို့ရျပီ၊ ထမင္းေရာ ဟင္းေတြပါ အမ်ားျကီးခပ္ထားတယ္ အိုး....''
လူရွင္းေသာ ထမင္းစားခန္းထဲျပန္ေရာက္လာေသာေျကာင့္ ေအာင္ဘညိုက လက္သရမ္းလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
''ကြ်န္မ ျကီးျကီးဆီသြားရဦးမယ္''
ေထြးရီ ထြက္ေျပးလို့ အခန္းဝအေရာက္တြင္ ေအာင္ဘညိုက လွမ္းေခၚလိုက္သည္။
''ေဟ့ ေထြးရီ''
''ရွင္''
''ဒီေျကာင္အိမ္ေနာက္မွာ ဟင္းရိွေသးလား၊ ရိွရင္ငါ့ကို ယူေပးစမ္း''
''မရိွပါဘူး''
စိတ္မရွည္သလိုအသံျဖင့္ေျဖျပီး ေထြးရီလွည့္ထြက္သြားေသာေျကာင့္ ေအာင္ဘညို ေငါင္စင္းစင္းျဖင့္ ထမင္းစားဖို့
ထိုင္လိုက္ရသည္။
အဆာလြန္ေနေသာ ေအာင္ဘညို ထမင္းစားလို့မဝင္ပါ။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ေအာင္ဘညိုက လူနာမဟုတ္သလို ေထြးရီကလည္း အမဲေျခာက္ မဟုတ္ပါ၊ သို့ေသာ္လည္း စိတ္ထဲက တသသ
ျဖစ္ေနသည္ေတာ့ အမွန္ပင္၊ အမွန္အတိုင္းေျပာရလ်င္ ေထြးရီအေပၚ ေအာင္ဘညို ရင္မခုန္ပါ။ ေထြးရီသည္ ေအာင္ဘညို၏
ေသြးကေတာင္းေသာအစာ သာျဖစ္ရွာ ပါသည္။ ေအာင္ဘညို အခိ်န္တန္လ်င္ ေက်ာင္းသို့သြားသည္ ျပန္လာလ်င္ေထြးရီကို
ေခ်ာင္းသည္။ သို့ေသာ္လည္း အေျခအေန မေပးေတာ့ ဆနၵကို ျဖည့္ခြင့္မရ၊ တညေနခင္းမွာေတာ့ မျဖစ္မေန ေရွ့ ကိုတိုးဖို့
အေျကာင္းကဖန္လာသည္။ အိမ္ထဲမွာေတာ့ အျခားလူေတြရိွသည္၊ အျပင္မွာေတာ့ရွင္းေန၏။
ေနာက္ေဖးဖက္ဆီသို့ မေယာင္မလည္ ထြက္လာေသာ ေအာင္ဘညို ေထြးရီေရခို်းေနသည္နွင့္
တည့္တည့္သြားတိုးသည္။ သူမက ေအာင္ဘညိုကို မျမင္၊ တစ္ကိုယ္လံုးစိုရဲႊ ေနေသာေျကာင့္ တိတိက်က် ေပၚ ေနေသာ
ေကာက္ေျကာင္းေတြက ေအာင္ဘညို ရင္ေတြကို တဒိုင္းဒိုင္း ခုန္ေစသည္။ တကယ္တန္းေတာ့ ေထြးရီကို ဝတ္လစ္စားလစ္
နီးပါးမွ် အထိ ေအာင္ဘညို ျမင္ဖူးျပီးေလျပီ၊ သို့ေသာ္ လည္း ေရစိုကိုယ္လံုး၏ ဆဲြေဆာင္မွု ကလည္းတမို်းတစ္ဖံု စိတ္ကို
ျကြ ေစရြေစ၏။ ခ်က္ခ်င္းပင္ေျပးျပီး စိတ္ထင္တိုင္း လုပ္လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း အိမ္အျပင္ဖက္မွာမို့ ဘာမွမတတ္နိုင္၊ တျခားလူ
ေတြ့သြားလ်င္လည္းမေကာင္း သျဖင့္ စိတ္ကိုတင္းျပီးျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ထံုးစံအတိုင္း ေကာင္းကင္ကို ပံ်တက္လုလု ဒံုးပံ်
ကိုလည္း လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ဖိလာရေသးသည္။ ေနာက္ေဖး ေလွခါးမွ အိမ္မ ေပၚ သို့ အတက္ ေခါင္းထဲမွာ အျကံတစ္ခု
လက္ခနဲရလိုက္သည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxx
''ငါ ညဖက္သူ့ဆီလာလို့ရတာပဲ''
ေနာက္က်ျပီးမွရသည့္ အျကံေကာင္းကို အေကာင္အထည္ေဖၚရန္ စိတ္ေစာ ေနသျဖင့္ ညေနစာကိုပင္
ေျဖာင့္ေအာင္မစားနိုင္၊ သို့ေသာ္လည္း ထမင္းစားအျပီးမွာေတာ့ ျကားဖူးနားဝ အတိုင္း ဖီးျကမ္းငွက္ေပ်ာသီး
သံုးလံုးစားပစ္လိုက္သည္။
ေစာင့္ရျပီဆိုလ်င္ ျကာတတ္သည့္ အခိ်န္၏သေဘာအတိုင္း ညေနသည္ေတာ္ေတာ္ ကုန္ခဲ၏၊ ညသည္လည္း
ေတာ္ေတာ္နွင့္ကို မေမွာင္၊ ေအာင္ဘညို လည္းအခန္းထဲမွာ မခိ်မဆန့္ ေစာင့္ေနရသည္။ ညကိုးနာရီေက်ာ္ေလာက္မွာေတာ့
ေအာင္ဘညို အိပ္ေနရာမွ ဆတ္ကနဲ ခုန္ထလိုက္သည္။သို့ေသာ္လည္းေစာေသးသည္ဟုယူဆျပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္
ျပန္လဲွေနလိုက္သည္။ ဦးလွေအာင္ပင္ ျပန္ေရာက္မလာေသး၊ ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္မွသြားမယ္၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ့
အားရိွေအာင္ တေမွးေလာက္ အိပ္လိုက္မယ္စိတ္ကူးေသာ္လည္းအိပ္ လို့ကမေပ်ာ္။ ဆယ္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္မွာ
ဦးလွေအာင္ ဂ်စ္ကားဝင္လာသံျကားရသည္။ ဦးလွေအာင္လည္း ေရခိ်န္ကိုက္လာပံု ရသည္ အခန္းထဲတန္းဝင္သြား၏၊
ဆယ့္တစ္နာရီ ေက်ာ္ေလာက္မွာ ေအာင္ဘညို အိပ္ခန္းထဲကခြ်တ္နင္းျပီးထြက္လာသည္။ ဦးလွေအာင္ျပန္လာျပီ ျဖစ္ေသာ
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ေျကာင့္အိမ္ကမီးေတြ လည္းပိတ္ထားျပီးျဖစ္သည္။ ကိုယ့္အျကံနွင့္ ကိုယ္ျဖစ္ေသာေျကာင့္ေအာင္ဘညို မီးလည္းမဖြင့္ရဲ။
ေလွခါးကို ေမွာင္ထဲမွာ စမ္းဆင္းလာျပီးေနာက္ ရုတ္တရက္ ေထြးရီအခန္းတံခါးကို လည္းမေခါက္ရဲ၍ ထမင္းစားခန္းထဲ
ေယာင္ေတာင္ေတာင္နွင့္ ဝင္သြားျပီး ေနာက္ထပ္ ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုး ထပ္စားလိုက္ေသးသည္။ျပီးမွ အားတင္းျပီး
ေထြးရီအခန္းဝကို ကပ္လာခဲ့သည္။ တံခါးဝမွာလည္း ေအာင္ဘညို အေတာ္ျကာေအာင္ရပ္ေနမိေသးသည္။ေနာက္ေတာ့မွ
အထဲကေထြးရီ၏ အသက္ရွူသံ၊ ျကမ္းေပၚမွာ လိွမ့္သံ တို့၏တြန္းအားေျကာင့္တခါးကို ေခါက္လိုက္မိသည္။
တိုးတိုးေလးျဖစ္ေသာ္လည္း တိတ္ဆိတ္ေနခိ်န္မို့ ေအာင္ဘညို နားထဲမွာ တခါးေခါက္သံကက်ယ္ေလာင္ေနသလိုပင္။
မေရႊေထြးရီကလည္းနိုးပံုမရ၊ ထပ္လည္းမေခါက္ရဲ ေသာေျကာင့္ တခါးကိုလက္သည္းျဖင့္ေျကာင္ကုပ္သလို ကုပ္ေနမိသည္။
အဆက္မျပတ္ကုပ္ျခစ္သံေျကာင့္ ထင္သည္ ေထြးရီ အိပ္ရာမွထလိုက္သံလိုလိုျကားလိုက္ရသည္။
''ဘယ္သူလဲ''
ေအာင္ဘညို မေျဖပါ၊ဆက္ျပီးသာကုပ္ေန၏။
''ဘယ္ကေျကာင္ အစုတ္အျပတ္လည္းမသိဘူး''
အေပါက္ဝဆီေလ်ာက္လာေသာ ေျခသံကိုျကားလိုက္ရမွ ေအာင္ဘညို အကုပ္ရပ္လိုက္သည္။
တံခါးကလည္းခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ ပြင့္သြားသည္။ေအာင္ဘညိုကလည္း ပြင့္သြားသည္နွင့္ တျပိုင္နက္
အထဲကိုတိုးဝင္လိုက္သည္။
''ဟာ ကိုညို''
အံျသ ထိတ္လန့္သြားပံုရေသာေထြးရီကို တြန္းဖယ္လိုက္ျပီး ေအာင္ဘညို အခန္းထဲဝင္လိုက္သည္။ အဝမွာ
ေျကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးရပ္ေနေသာ ေထြးရီကိုပါ အတြင္းဆဲြသြင္းျပီး တခါးကို ပိတ္လိုက္သည္။
''ကြ်န္မေတာ့ ေသသာေသလိုက္ခ်င္တာပါပဲ ကိုညိုရယ္၊ မေကာင္းပါဘူး ျပန္ပါ ကိုညိုရယ္၊ ျကီးျကီး တို့
ဆရာျကီးတို့ေတြ့ သြားရင္ကြ်န္မ ဘဝပ်က္ပါျပီ''
ေခါင္းေလးငံု့ျပီး ေတာင္းပန္ေနေသာ ေထြးရီကို ေအာင္ဘညို သနားညွာတာစိတ္ ေပၚ မလာပါ။ သူ့စိတ္ထဲမွာ
ရိွေနတာက ခုရက္ပိုင္းအတြင္း မအိပ္နိုင္ မစားနိုင္ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ေတာက္ေလာင္ေနေသာ ရမၼက္မီးကို ျငိမ္းနိုင္ဖို့ အတြက္
သာေတြးေနသည္။ ထို့ေျကာင့္ေထြေထြထူးထူး ဘာမွျပန္မေျပာ ေနေတာ့ပဲ လုပ္ငန္းစဖို့သာျပင္သည္။ ေထြးရီ ခမ်ာလည္း
ေတာင္းပန္ရင္းေတာင္းပန္ ရင္း ေနာက္ကို ဆုတ္သြားရာ နံရံ ကို ေက်ာေပး လ်က္သားျဖစ္သြားသည္။
''အေမတို့ မသိေစရပါဘူးဟာ၊ နင္ဟင္းခိုးတာလည္း ငါမတိုင္ပါဘူး၊ ေနာက္ျပီး ငါ ဘယ္လိုမွ ေနလို့
မရေတာ့ဘူးဟာ''
ေျပာေျပာဆိုဆို ေထြးရီကို ျကမ္းျပင္ေပၚ ဆဲြလဲွဖို့ျကိုးစားသည္။ေတာင့္ေတာင့္ေလးျဖစ္ေနေသးေသာ္လည္း
အားခ်င္းမမွ်သျဖင့္ ေထြးရီ ယိုင္အက်အလာမွာ ေအာင္ဘညိုက အတင္းဆဲြဖက္လိုက္ျပီး ျကမ္းေပၚကို ဖိခ်လိုက္သည္။
ေနာက္ေတာ့ ေထြးရီ၏ ေတာင္းပန္တိုးလို်းသံ သဲ့သဲ့ေလးမ်ား ကို ဥေပကၡာျပု ထားျပီး ေအာင္ဘညို လက္ေတြက
ဇယ္ဆက္သလို အလုပ္မ်ားေနေတာ့သည္။ ပဲြတစ္ျကိမ္တိုးျပီးသားမို့ ဒီတစ္ျကိမ္မွာ ေအာင္ဘညို သိပ္ျပီးေျကာင္မေနေတာ့ပါ။
အေပၚပိုင္းကို ေနာက္မွခြ်တ္ ဖို့ထားလိုက္ျပီး ေအာက္ပိုင္းကအဝတ္ေတြကို အလ်င္စဖယ္ရွားသည္။ အိပ္ရာဝင္ခိ်န္မို့ ေထြးရီ
လံုခ်ည္ေလးကို ဆဲြလွန္ လိုက္သည္နွင့္ ပစ္ကြင္းကရွင္းသြားသည္။ ေထြးရီက ရုန္းကန္ဖို့ ျကိုးစားေသးေသာ္လည္း အရိွန္ျဖင့္
စီးဆင္းလာေသာ ေတာင္က်ေရကို တမံငယ္ျဖင့္တားဖို့ျကိုးစား မရနိုင္ပါ။
ကိုဘိုျကီးေျပာသည့္နည္းအတိုင္း လက္ေခ်ာင္းေတြ နွင့္ထိုးစမ္း လိုက္ခိ်န္မွာ ေထြးရီတြန့္ကနဲျဖစ္သြားသည္။
စိုေနသလိုရိွေသာ္လည္း ဟိုတေန့ ကလိုေတာ့မရဲႊ ေနပါ။ သြားရမည့္လမ္းကို စမ္းမိသည္နွင့္ ေနာက္က ဆက္တိုက္ဆိုသလို
လိုက္လာေသာ အရာေျကာင့္ ေထြးရီ စုပ္သတ္သံေလးထြက္လာသည္။ မနွူး မနွပ္ရေသးေသာေျကာင့္ အရင္ေန့ ေလာက္ပင္
အဝင္မေခ်ာ သည့္အတြက္ ေအာင္ဘညို အားကုန္သံုးလိုက္ရသည္။ တဆတ္ဆတ္တုန္ျပီး မခိ်မဆန့္ ညီးညူ ေနေသာ
ေထြးရီ အျဖစ္ကိုပင္ ေအာင္ဘညို ဂရုမစိုက္အား ကိုဘိုျကီးမွာသည့္အတိုင္း အသက္ရွူမွန္ မွန္ျဖင့္ေရွ့ဆက္ဖို့သာ
အာရံုထားေနမိသည္။
''ကိုညို အရမ္းနာတယ္ ကြ်တ္ကြ်တ္ အင္း ..''
ေထြးရီ ေအာက္ကေန အတင္းေတာင္းပန္ေသာ ေျကာင့္အရိွန္ကို ေတာ့နည္းနည္း ေလ်ာ့ေပးလိုက္သည္။
''အစပိုင္း မို့လို့ပါ ေထြးရီရယ္၊ ေနာက္က်ရင္ နင္မနာေတာ့ပါဘူး''
ေထြးရီ အကၤီ်ျကယ္သီးေတြျဖုတ္ရင္း ေအာင္ဘညိုက ေထြးရီကို ေခြ်းသိပ္လိုက္သည္။ ေထြးရီက ဘာမွျပန္မေျပာ
တအင္းအင္းသာညည္းေနသည္။ ဒီတစ္ျကိမ္လည္း ေထြးရီေဘာ္လီက ေအာင္ဘညိုကို ဒုကၡေပးျပန္သည္။ အေရးပါေသာ
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


အေနအထားကိုရယူျပီးသည့္အခိ်န္မို့ ခက္ခက္ခဲခဲ ဆက္မျကိုးစားေတာ့ပါ။ အေပၚ ကသာ အုပ္ညွစ္ျပီး
အဓိကအလုပ္ကိုဆက္လုပ္သည္။ ေထြးရီလည္းသိပ္မညည္းေတာ့ သက္ျပင္းခ်သံေလးကိုသာ တစ္ခါတစ္ခါျကားရသည္။
ဟိုတစ္ျကိမ္ကထက္ပိုျကာလာေသာ အခိ်န္ေရာက္သည္အထိ ဘာမွထူးထူးျခားျခား မခံစားရေသးေသာေျကာင့္
ကိုဘိုျကီးကို စိတ္ထဲမွာ ကိ်တ္ျပီးေက်းဇူးတင္ေနဆဲမွာပင္ ခံစားမွု ကဆံုးခန္း တိုင္ေတာ့မည့္ အရိပ္အေယာင္ေတြ
ျပလာေသာေျကာင့္ ေအာင္ဘညိုလန့္သြားသည္။ ရေတာင့္ရခဲ အေျခအေနမို်းမွာ ဒီေလာက္နွင့္ သူအဆံုးမသတ္လိုက္ခ်င္ပါ။
ေထြးရီကလည္းျငိမ္သြားခါစရိွေသး၏ထို့ေျကာင့္ ခဏရပ္လိုက္ျပီး ေထြးရီကို ခို်င္းေအာက္မွ ဆဲြမလိုက္သည္။
အလိုက္သင့္ေလးပါလာေသာ ေထြးရီကို ရင္ခ်င္းဆိုင္ဖက္လိုက္ျပီး သူမေပါင္တံမ်ားကို သူ့ေပါင္ေတြေပၚ မွေက်ာ္ခ်လိုက္သည္။
သူဗီြဒီယိုေတြထဲမွာျမင္ဖူးေသာ အေနအထားတစ္ခုကို ဖန္တီးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ျပီးေတာ့မွ ညင္ညင္သာသာေလးလွုပ္ရွားရင္း
ေထြးရီေဘာ္လီေလးကိုခြ်တ္ဖို့ျကိုးစားသည္။ ေမွာင္ထဲမွာ စမ္းလုပ္ရျခင္းေျကာင့္ အေတာ္ျကာေအာင္ျကိုးစားရသည္။
ဘယ္ကဘယ္လို ဝင္လာမွန္းမသိေသာ ေရးေရးအလင္းေရာင္ေလး ေအာက္တြင္ေထြးရီ မ်က္စိေတြမိွတ္ထားေျကာင္းေတြ့ရ၏။
သူျပုသမွ် ေထြးရီနုေနျပီကို သတိျပု လိုက္ျပီးေနာက္မွာဘာေျကာင့္ရယ္မသိ ပိုျပီးအားသြန္ခြန္စိုက္ လုပ္မိသည္။ေထြးရီ
ေဘာ္လီကြ်တ္ထြက္သြားျပီး ရင္သားနွစ္ခုကို တင္းတင္းဆုပ္လိုက္မိျပီးေနာက္မွာေတာ့ ဘာကိုမွထိန္းခု်ပ္နိုင္ စြမ္းမရိွေတာ့။
အသိစိတ္က အတင္းလိုက္တားဆီးေနသည့္ျကားမွ မသိစိတ္က ျကြက္သားေတြကိုေျဖေလ်ာ့ေပးလိုက္သည္။ေထြးရီ ကို
တင္းတင္းဖက္ရင္းေခါင္းကေမာ့တက္သြားသည္၊ သူ့တကိုယ္လံုး ေထြးရီကိုယ္တြင္း စီးေမ်ာဝင္သြားသလိုမို်း စိတ္မွာခံစား
လိုက္ရသည္။
ကိုဘိုျကီးစကားကို အမွတ္ရမိေနေသာေျကာင့္ ေထြးရီကိုခပ္တင္းတင္းဆက္ဖက္ထားလိုက္သည္။ေထြးရီက
ရုန္းေသးေသာ္လည္းေအာင္ဘညိုကမေလ်ာ့ ေပးသည့္ အတြက္ တအင္အင္ ရိွုတ္သံေလးေပးရင္းျပန္ျငိမ္သက္သြားသည္။
''ေထြးရီ နင္ငါ့ကို စိတ္ဆိုးသလား ဟင္''
ေထြးရီက မေျဖပါ၊နုတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနေသာေျကာင့္ မခ်င့္မရဲျဖစ္လာျပီး သူမတစ္ကိုယ္လံုးကို အားရပါးရ
ဖ်စ္ညွစ္ပစ္လိုက္သည္။လက္နွစ္ဘက္နွင့္သာမက ေပါင္နွစ္ေခ်ာင္း နွင့္ပါ တအားညွပ္ လိုက္ေသာေျကာင့္ ေထြးရီဆီက စုပ္သပ္
သံေလးထြက္လာသည္။ျပီးေတာ့မွ
''ကိုညို မျပန္ေသးဘူးလား''
''မျပန္ဘူး ဒီမွာပဲ ညအိပ္မယ္''
ေထြးရီလန့္သြားပံုရသည္။ သူမကိုယ္လံုးေလး တုန္သြားသည္။
''ျပန္ပါေတာ့ရွင္၊ ကြ်န္မ ေျကာက္လြန္းလို့ပါ''
''နင္ကလည္းဟာ ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့။ ေနာက္ တခါျပီးရင္ျပန္မယ္''
''ေနာက္တစ္ခါ''
ေထြးရီက နားမလည္ဟန္ျဖင့္ ေနာက္ကေနသံေယာင္လိုက္ျပီးေရရြတ္ျကည့္ေနသည္။
''နင္ကလဲဟာ ေနာက္တစ္ခါ ဆိုတာေနာက္တစ္ခါေပါ့ ဟဲဟဲ''
ဆိုေတာ့မွ သေဘာေပါက္သြားျပီး ေအာင္ဘညို ကို အတင္းတြန္းထုတ္သည္။
''ေထြးရီ နင္ကအတင္းနွင္ေနရင္ေတာ့ ငါတစ္ညလံုး ေနလိုက္မွာေနာ္''
''ကိုညို ရယ္ကြ်န္မကို အေသသာသတ္လိုက္ပါေတာ့''
ေထြးရီ အေတာ္စိတ္ပ်က္သြားပံုရသည္။ေအာင္ဘညို လည္းစိတ္ထဲမွာ မခံခ်ည့္မခံသာျဖစ္သြားရသည္။ သူျကားဖူး
သေလာက္ကဒီလိုအေျခအေနမို်း ေရာက္ခဲ့ျပီးျပီဆိုလ်င္မိန္းမေတြက ထိုေယာက်ာ္းကို တန္းတန္းစဲြ ျဖစ္သြားျကျပီး
ထိုေယာက်ာ္းနွင့္ ဆက္ဆံဖို့ တက္ျကြေနျကသည္ဟု ဆိုသည္။ အျပာ ဝတၲုေတြထဲမွာ လည္း ဒီအတိုင္းပဲ
ေရးျကတာဖတ္ဖူးသည္။ ခုေတာ့....
ေအာင္ဘညို သူ့စြမ္းေဆာင္ရည္အေပၚ မွာ သံသယစိတ္ဝင္လာ၏။ ထို့ေနာက္မွာေတာ့ ေဒါသ ကလိုက္လာသည္။
ထို့ေျကာင့္တြင္းထဲမွာ စိမ္ထားေသာ ျပန္လည္တင္းမာလာခ်င္သေယာင္ေယာင္ျဖစ္ေနေသာသူ့ပစၥည္းျကီကို
ျပန္ဆဲြထုတ္လိုက္ျပီး ေထြးရီလက္ထဲထိုးထည့္ေပး လိုက္သည္။
''ဟင္''
ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ေထြးရီလည္းလန့္သြား၏။
''မေျကာက္နဲ့ေလ၊ ဒါေျကာက္စရာမွမဟုတ္တာ၊ ဒါကိုခုနက လိုမို်းျပန္မာလာေအာင္လုပ္ေပး၊ လုပ္မေပး လို့ကေတာ့
ငါမျပန္ဘူး''
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


''ကြ်န္မ မလုပ္တတ္ဘူး''
တုန္တုန္ရီရီ အသံေလးျဖင့္ ေထြးရီကေျပာသည္။ ေအာင္ဘညိုကို ေျကာက္ေသာေျကာင့္ ကိုင္ခိုင္းထားေသာ
အရာကိုေတာ့ မလႊတ္ရွာပါ၊ ဆက္ကိုင္ထားသည္။
''လြယ္လြယ္ေလး ဒီမွာငါျပမယ္။ ဒီလိုဆုပ္ကိုင္ထားျပီးရင္ လက္နဲ့ဒီလို ဒီလို လုပ္ေပး အင္း အင္း ဟုတ္ျပီ သိပ္မျမန္နဲ့
ေနာ္ ခပ္မွန္မွန္ေလးပဲ''
အလုပ္ျကမ္းလုပ္ရရွာသူေလးမို့ ေထြးရီလက္ေတြက ေအာင္ဘညို လက္ေလာက္ေတာင္ မနူးညံ့ပါ။
ျကမ္းသည္ဟုပင္ေျပာ၍ရသည္။
သို့ေသာ္လည္း ေအာင္ဘညို အတြက္ကေတာ့ အဆင္ေျပပါသည္။ နံရံကိုေက်ာမီွလိုက္ျပီး စည္းစိမ္ခံေနလိုက္သည္။
''ကိုညို ကိုညို မာလာျပီ''
ေျပာေျပာ ဆိုဆို ေထြးရီကရပ္လိုက္သည္။
''မရပ္နဲ့ ဦးေလ ဒီေလာက္နဲ့မရေသးဘူး၊ မာတင္းျပီးေထာင္တက္လာမွရပ္။''
ေမွာင္ထဲမွာျဖစ္ေသာ္လည္း ေထြးရီမ်က္နွာလဲႊထားေျကာင္း ေအာင္ဘညို သတိျပုမိသည္။
''နင္ကေသေသခ်ာခ်ာျကည့္ျပီးေတာ့မွ မလုပ္ပဲ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ခပ္တင္းတင္းေလးကိုင္ျပီးေတာ့လုပ္၊
နင္ဒီလိုလုပ္ေနရင္ေတာ့ တညလံုးျပီးေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး''
ေအာင္ဘညို ကို ေျကာက္၍လား သူမကိုယ္တိုင္က စိတ္ပါလာ၍လား မသိ၊ ေထြးရီ တယုတယနွင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ
လုပ္ေပးလိုက္ေသာ အခါ ေနာက္ထပ္ တစ္ျကိမ္အတြက္ အသင့္ျဖစ္ေသာ အေျခအေနထိေရာက္ လာသည္။
''ရျပီ ရျပီ ရပ္ေတာ့''
ေထြးရီ ရပ္လိုက္သည္နွင့္တစ္ျပိုင္နက္ ေအာင္ဘညို သူမကို ျကမ္းျပင္ေပၚ သို့ တြန္းလဲွလိုက္သည္။နုတ္ဖ်ားမွ အို
ကနဲ အသံထြက္လာေသာ္လည္း အတင္းရုန္းကန္ျခင္းေတာ့မရိွပါ။ ေပါင္နွစ္ေခ်ာင္းကို ဆဲြေထာင္လိုက္ျပီး ေဘးသို့
ဖိခ်လိုက္ေသာအခါမွာေတာ့ အခံရခက္လို့ထင္သည္။
''ကိုညိုဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ''
သူမစကားမဆံုးလိုက္ပါ။ ေအာင္ဘညိုက တိုက္စစ္ကို အေပၚ စီးမွေန၍ ခပ္ျကမ္းျကမ္းပင္ဖြင့္လွစ္လိုက္သည္။
မခံခ်င္စိတ္နွင့္ရမၼက္ေပါင္းစပ္မိသြားေသာေျကာင့္ ေအာင္ဘညို အလူးအလဲျဖစ္ေနေသာ ေထြးရီကို ညွာတာဖို့သတိပင္မရ၊
ျကမ္းတမ္းစြာျဖင့္ တရစပ္ဆိုသလိုလွုပ္ရွားေနမိသည္။
ေထြးရီ ျကမ္းျပင္ေပၚ မွာ ထြန့္ထြန့္လူးေနေသာ္လည္း အသံလံုး0xGufမလာ၊ သူမ၏ လက္သဲမ်ားျဖင့္ အိပ္ရာခင္း
ကိုတဗ်င္းဗ်င္းျဖင့္တြင္တြင္ကုပ္ျခစ္ေနသည္။ ဒီတစ္ျကိမ္မွာ ေအာင္ဘညို ေထြေထြထူးထူးမျကိုးစားရပါပဲနွင့္ အခိ်န္ကို
ေတာ္ျကာသည္အထိ ဆဲြဆန့္ထားနိုင္လာသည္။ေနာက္ဆံုး သူစိတ္ကို ေလ်ာ့ခ်လိုက္ခိ်န္မွာေတာ့ ေထြးရီ ျကမ္းျပင္ေပၚမွာ
ေပ်ာ့ေခြျပီး အသက္ကိုပင္ပန္းစြာ ရွူေနရသည္ကို ေတြ့လိုက္ရသည္။
''ေထြးရီ''
ျကမ္းေပၚ မွာက်ေနေသာ ပုဆိုးကို လိုက္စမ္းရင္းေခၚ လိုက္ေသာအခါ ေထြးရီေခါင္းကေလး ေထာင္လာသည္။
ဘာမွေတာ့ျပန္မေျပာ။
''ငါသြားေတာ့မယ္ေနာ္''
ေျပာျပီးသည္နွင့္ေအာင္ဘညို လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။ အခန္းတံခါး ကိုပင္ ျပန္ပိတ္မေပးခဲ့မိပါ။ ေလွခါးကို
တက္ေနသည့္အခိ်န္မွာေတာ့ ေအာင္ဘညို ရင္ထဲမွာ သူ့ကို သူ ေအာင္ပဲြရ စစ္သူျကီးတစ္ေယာက္လိုခံစားေနရသည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အစရိွ အေနာင္ေနာင္၊ ေသာက္ေလေသာက္ေလ ငတ္မေျပ၊ တစ္တက္ စားလည္းျကက္သြန္ နွစ္တက္စားလည္း
ျကက္သြန္ အစရိွေသာ စကားပံု မ်ားသည္ ေအာင္ဘညို ကို ရည္ရြယ္ျပီး ေျပာခဲ့ သလိုထင္ရသည္။ ေနာက္ေန့ ေနာက္ေန့
ေတြမွာေတာ့ လူလစ္လ်င္လစ္သလိုေထြးရီဆီကို အေဆာင္ေတာ္ကူး ေလ့ရိွသည္။ ေထြးရီကေတာ့ ေပါက္တဲ့ နဖူး မထူးဘူး
ေတြးေလသလားမသိ ေအာင္ဘညို လိုအင္ကို ျငင္းပယ္ေလ့ မရိွပါ။ တစ္ခါတေလ ညင္းမိလ်င္လည္း ေအာင္ဘညို က
အတင္းအရယူေလ့ရိွသည္။ လက္ဦးဆရာ ကိုဘိုျကီးကပင္ တစ္ေန့ေမးလာသည္။
''ေဟ့ေကာင္ မင္းဘယ္ေလာက္ေတာင္ စြတ္ရြတ္ဆဲြေနလဲ၊ ခုတေလာ ေကာင္မေလးျကည့္ရတာ
သိပ္လန္းလန္းဆန္းဆန္း မရိွဘူး''
''ဟာဗ်ာ သံုးေလးရက္ေနမွ တစ္ခါေလာက္သြားတာပါ''
''ေအးပါ သိပ္မလြန္ရင္ျပီးတာပဲ၊ ဟိုတေန့က အမျကီး ဆူေနသံျကားရလို့''
သူ့အေမက ေထြးရီကို ဆူတယ္ဆိုေသာေျကာင့္ ေအာင္ဘညို နည္း နည္းလန့္သြားသည္။
''ဘာျဖစ္လို့လည္းကို ဘိုျကီး၊ အေမသိသြားလို့လား''
''မဟုတ္ပါဘူး ပန္းကန္က်ကဲြလို့ပါ။ အမျကီးထံုးစံလည္း မင္းသိသားပဲ၊ ဘယ္ကနင့္လင္ဆီစိတ္ေရာက္ေနလဲ
ဘာညာေပါ့ကြာ စံုေနတာပဲ''
ကိုဘိုျကီးေျပာလိုက္မွ ခုတေလာ အေမေထြးရီကို သိပ္မ်က္နွာသာမေပးတာ ကိုျပန္ေတြးမိသည္။
သူနဲ့မ်ားပတ္သက္ေလမလားဟု ေတြးမိေသာ္လည္း ေဒၚ တင္တင္ညိုက သူ့ကို ဘာမွထူးထူးျခားျခား မေျပာသည့္အတြက္
စဥ္းစားရက်ပ္ေနသည္။ေနာက္ပိုင္းက်မွ ေထြးရီကို သူ့အေမ မျကည္လင္ရျခင္းအေျကာင္းရင္းကို သိရသည္။ ေလာေလာ
ဆယ္မွာေတာ့ ေအာင္ဘညို တျခားကိစၥေတြကို မစဥ္းစားခ်င္ပါ။ သူ့ေခါင္းထဲမွာ အျမဲ လိုလိုေတြးေနမိတတ္တာက
ေနာက္တစ္ခါ ေထြးရီဆီသြားရင္ ဘယ္လိုမို်းလုပ္ လိုက္မည္ဆိုတာေလာက္ပဲရိွသည္။
''ဒါနဲ့ ကိုဘိုျကီးကို ေမးစရာရိွလို့''
ေမးေလဆိုေသာ သေဘာျဖင့္ ကိုဘိုျကီးက ေမးဆတ္ျပသည္။
''မိန္းမေတြ ရာသီလာတယ္ဆိုတာ ဘာလဲဟင္''
''ဟား ဟား ငါကမင္းကို ေတာ္ေတာ္အထင္ျကီးထားတာ၊ ငါ့ေကာင္ျကီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကြ်မ္းေနေလာက္ျပီ
ေအာက္ေမ့ပါတယ္ မင္းကဒါေလးေတာင္မသိပါလားကြ''
''ဟာဗ်ာ ခင္ဗ်ားကလဲ။ နဲနဲေတာ့ျကားဖူးပါတယ္ဗ်။ ေသေသခ်ာခ်ာသာ မသိတာ၊ သူတို့ အဲဒါလာေနတဲ့ အခိ်န္ဆို
လုပ္လို့မရဘူးဆို''
''မင္းကလုပ္ျပီးသြားျပီလား''
''အင္း''
''မင္းကေတာ့ တကယ္ကိုမလြယ္ေတာ့ဘူး၊ ေကာင္မေလးက ဒီလိုအခိ်န္လည္းေပးတယ္လား''
''သူကေတာ့ ဘယ္ေပးမလဲ။ ကြ်န္ေတာ္က ရပါတယ္ဘာမွမဆိုင္ဘူးဆိုျပီး အတင္းဆဲြစားပစ္တာ''
ကိုဘိုျကီးက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ဟန္ျဖင့္ေခါင္းကိုခါသည္။ျပီးမွ
''အဲဒီေတာ့ ဘယ္လိုေနလဲ၊ ေကာင္းလား''
''သိပ္ေတာ့ မထူးပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ကြ်န္ေတာ္ဝတ္ထားတဲ့ တီရွပ္ေအာက္နားမွေပသြားလို့၊ မနက္က်မွသူ့ကို
သြားေလ်ာ္ခိုင္းလိုက္ရတယ္''
''ကဲ ကဲ ကိုယ့္ဆရာ၊ အဲေလ ကိုယ့္ဆရာသားေရ ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္''
ထို့ေနာက္ ကိုဘိုျကီး က မိန္းမေတြ ရာသီလာရျခင္း အေျကာင္းမ်ားနွင့္ ေယာက်ာ္းေလးဘက္မွ
ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္မ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာရွင္းျပသည္။ ေအာင္ဘညို ကလည္း ေက်ာင္းစာထက္အေရးျကီးေသာ
အရာျဖစ္ေသာေျကာင့္ အာရံုစိတ္၍နားေထာင္သည္။
''ငါေျပာတာေတြ မွတ္မိလား''
ေအာင္ဘညိုက ဂုဏ္ယူဝင့္ျကြားစြာျဖင့္ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
''ဒါမို်းဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ပါ့ကြာ''
ကိုဘိုျကီး ကစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ဟန္ျဖင့္ခီ်းမြမ္းသည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


''မင္းသာ ဒီ့ထက္ပညာ စံုလာရင္ေကာင္မေလးေတြေတာ့ မလြယ္ဘူး၊ကဲကဲ ငါသြားမယ္ ကိုယ့္အနၲာရာယ္လဲ
ကိုယ္ျကည့္။ စြတ္ျပီးလဲလုပ္မေနနဲ့''
''အင္းပါဗ်ာ''
ေျပာသာေျပာလိုက္ရသည္ ေအာင္ဘညိုစိတ္က ညက်လ်င္ေထြးရီဆီသြားဖို့ဆီေရာက္ေနေပျပီ။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္စာမခက္ ဆိုေသာစကားသည္ ေအာင္ဘညိုအတြက္မွားပါသည္။ သူကေက်ာင္းေျပးေလ့မရိွပါ။
ေက်ာင္းကိုလာျပီး စာသင္ခိ်န္မွာ ေတြးခ်င္ရာေတြးေနတတ္သည္။ ယခင္ကပင္ေက်ာင္းစာ ကိုစိတ္မဝင္စား သူျဖစ္သည္နွင့္အညီ
အခုလို ကာမဂုဏ္အရသာကို ျမည္းစမ္းရံုအဆင့္မဟုတ္ သံုးေဆာင္သူဘဝသို့ေရာက္လာခိ်န္ မွာေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ
ဒီအေျကာင္းကို သာ အခိ်န္ျပည့္ေတြးေနမိသည္။ ဆရာဆရာမ ေတြကေရွ့ ကေန သင္ခ်င္ရာသင္ သူက ေနာက္မွာ
ေထြးရီဆီသြားလ်င္ ဘယ္လိုပံုစံ အေနအထားသံုးရင္ ေကာင္းမလဲစဥ္းစားေနတတ္၏။ထို့ေျကာင့္ ရွစ္တန္းစာေမးပဲြ
ကိုေအာင္ျမင္စြာက်ခဲ့ေလသည္။ ဒီအတြက္သူဘာမွ စိတ္ထဲမွာ မခံစားရပါ။ ေဒၚတင္တင္ညိုက နည္းနည္းပါးပါး
ဆူသည့္သေဘာမို်း ေျပာေသးေသာ္လည္း ဦးလွေအာင္ ဆိုလ်င္သိေတာင္မသိလိုက္ေခ်။ ကိုဘိုျကီး ကေတာ့ ငါသိပါတယ္ကြာ
ဆိုေသာပံုစံမို်းနွင့္ စပ္ျဖဲျဖဲ လုပ္ျပေသာ္လည္း မိဘေတြေရွ့မွာ မူ ''ဒီနွစ္မေအာင္ေနာက္နွစ္ေပါ့ညီေလးရာ'' ဟုရုပ္တည္နွင့္ဆို၏။
စာေမးပဲြက်ျခင္းအတြက္ ဘာမွမခံစားရေသာ္လည္း ေအာင္ဘညို စိတ္ထဲမွာ ေအာင့္သက္သက္ ခံရခက္စရာ
ကိစၥတစ္ခု ကမျကာမီွမွာေပၚ လာသည္။ တစ္ည၊ ေအာင္ဘညို ေထြးရီဆီကိုဆင္းလာသည္။ ထံုးစံအတိုင္း
တံခါးကိုကုပ္ရန္ဟန္ျပင္လိုက္ျပီးမွ အထဲကျကားလိုကရေသာအသံေျကာင့္ ရပ္ျပီးနားစြင့္လိုက္သည္။အသံကေထြးရီအသံ၊
အားရပါးရညည္းညူေနေသာအသံျဖစ္သည္။ေနမေကာင္းမ်ားျဖစ္ေနေလသလား ဟုေတြးလိုက္မိေသးေသာ္လည္း
ဘယ္လိုအခိ်န္မို်းမွာ ထြက္တတ္သည့္အသံမို်းဆိုတာ ေအာင္ဘညို လည္းေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ ပိုျပီးေသခ်ာသြားေအာင္
အခန္းတံခါးဝ မွာဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ျပီး တံခါးကိုနားနွင့္ ကပ္လိုက္ျပီးအထဲကို နားေထာင္ျကည့္လိုက္သည္။ ေသခ်ာပါ၏။
ဘုတ္ကနဲဖတ္ကနဲ ရိုတ္ခတ္သံတစ္ခုကိုပါ ထပ္ျကားရျပီးေနာက္ စည္းခ်က္ညီညီ ထြက္ေနေသာ ထိုအသံေနာက္မွာ
တဲြကပ္ပါလာေသာ ေထြးရီ၏ တုန္တုန္ရီရီအသံေလးကိုပါ ပီပီသသ ျကားေနရသည္။
''ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္''
ေအာင္ဘညို စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္မခံမရပ္နိုင္ေအာင္ျဖစ္ရသည္။ ရည္းစားလူလု ဟုေျပာမရေသာ္လည္း သူ့ဟိုဒင္းကို
ကဲြ်ခတ္သည္သာမက ဆင္တက္နင္းသလိုခံစားရသည္။ အထဲကို အတင္းဝင္ျပီး နွစ္ေယာက္လံုးကို ရန္လုပ္လ်င္ေကာင္းမလား
ကိုယ့္အခန္းပဲျပန္ရမလား မေတြးတတ္ေအာင္ျဖစ္ျပီး စိတ္ေတြ ဂေယာက္ဂယက္ နွင့္ အခန္းဝမွာ
ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ေနမိရင္းသိခ်င္စိတ္ကလည္းျပင္းပ် ေနေသာေျကာင့္ တံခါးမွာ နားကိုျပန္ကပ္နားေထာင္ လိုက္ေသာအခါ
အထဲမွာ လည္းအရိွန္ေတာ္ေတာ္တက္ေနပံုရသည္။ ကိုယ္လံုးခ်င္း ရိုတ္ခတ္သံက ပိုျပင္းျပီး စိပ္လာသည္။ တစ္ခ်က္
တစ္ခ်က္ထြက္လာေသာေထြးရီ၏ မခိ်မဆန့္ေအာ္သံတို့၏တုန္ခါမွု ကေအာင္ဘညို ေသြးေတြကို ဆူပြက္လာေစသည္။ တစ္ျပိုင္
နက္ထဲမွာပင္ မလိုတမာစိတ္လည္း ဝင္လာသည္။ သူနွင့္ဆိုလ်င္ ေထြးရီဆီက ဒီလိုမြတ္မြတ္သိပ္သိပ္ အသံမို်းေတြကို မျကားရ။
ထိုစဥ္မွာပင္ ျကားလိုက္ရေသာ ေထြးရီ၏ ဆဲြဆဲြငင္ငင္ အသံေလး ေျကာင့္ေအာင္ဘညိုေခါင္းနားပမ္းျကီးသြားသည္။
''အား....အင္း ဟင္း ဆရာျကီး''
ေထြးရီသာမကအလုပ္သမားအားလံုးကဆရာျကီးဟုေခၚသူမွာ ေအာင္ဘညို၏ ေမြးသဖခင္ ဦးလွေအာင္ေပတည္း။